| Nageslacht | 22 Februari 2003 |
<%= ShowPicture(22) %>
|
Nageslacht
(c) Ben Van Duin
|
Deze productie van ZTHollandia is het resultaat van een meervoudig samenwerkingsverband tussen theatermakers. ZTHollandia is sinds januari 2001 actief en bestaat uit een samengaan van het voormalige Zuidelijk Toneel (Eindhoven) en Hollandia, dat een traditie had in het maken van theater op locatie. Daar wordt nu niet helemaal van afgestapt. Nageslacht ging in première in een oude Verkadefabriek en voorts werden voorstellingen gespeeld op enkele Nederlands-Brabantse boerderijen. Nu is het stuk als zaalproductie op tournee.
Met Nageslacht maakt regisseur Floor Huygen een productie over twee levens in één samenlevingsstructuur. Een mens en een dier die op elkaar zijn aangewezen: een boerin en haar laatste varken. Het is in de tijd van de grote opruiming na de varkenspest. Of gewoon het einde van het bedrijf. De boerin neemt afscheid van het laatste varken. Afscheid van een dier, dat dierbaar is voor de mens. Het dier dat er is voor de mens. In welke relatie leven zij? Wat hebben ze over hun situatie te zeggen?
|
Nageslacht
(c) Ben Van Duin
|
Floor Huygen vroeg Kamiel Vanhole het verhaal van de boerin te schrijven, dat werd dan Nageslacht, de titel van de productie, en aan Josse De Pauw om de gedachten van het varken weer te geven. Dat deed hij in Des Varkens Mijmerij. Aanvankelijk waren het twee verhalen naast elkaar maar de schrijvers stemden hun verhalen op elkaar af en er kwamen ook liederen bij en muziek.
Het varken (acteur Bert Luppes heeft een varkenssnoetje opgezet en loopt in zijn slipje op de scène rond) kan niet klagen. Het wordt goed gevoed en onderhouden en spreekt dan ook vol lof van zijn boerin. En om zich te amuseren droomt het varken al eens van een beter leven, op een grotere boerderij, in een vette wei. Zoals in sprookjes spreekt het varken als een mens en heeft het ook vele menselijke trekjes. Je kan er zelfs op bepaalde ogenblikken een man in horen, een partner voor de boerin? Luppes heeft niet veel nodig om wat achter de tekst schuilt, beetje bij beetje te onthullen, zonder dat de parallellen tussen mens en dier als geforceerd overkomen. Het varken is een mannelijk dier dat ontmand werd door de boerin, en toch gelukkig is straks als offer te mogen dienen. Maar er is ook angst en twijfel en leugen.
|
Nageslacht
(c) Ben Van Duin
|
De boerin (Carola Arons, even sober in haar personage als Luppes) houdt een gesprek met zichzelf en toch lijkt het dat ze tot haar varken aan het praten is. Ze vertelt een groot deel van haar leven, ze legt haar frustraties bloot; vooral haar kinderloosheid ligt opperst. En ook het feit dat ze een enig kind is, en met haar de boerderij verdwijnt. Angst voor de opruiming, de twijfel aan een toekomst. Ook hier weer toestanden die de wereld van het dier en de mens doorkruisen, onuitgesproken dialogen tussen verwante zielen.
Het in elkaar verweven van de teksten verloopt bijzonder vlot, af en toe gesteund door de muziek die William Bakker componeerde en live uitvoert. Het zijn meditatieve teksten die Floor Huygen met veel respect in een regie verwerkt waarbij ze de spanning tussen de beide personages zeer nauwkeurig uitbalanceert.
Wat niet belet dat Des Varkens Mijmerij van Josse De Pauw als tekst in zijn beknopte formulering meer zegt dan het uitgesponnen Nageslacht van Kamiel Vanhole, waarin het vertellen alle aandacht krijgt.
Voor wie de beide teksten wil lezen, heeft ZTHollandia er een handig boekje van gemaakt.
Nog tot 8 maart op tournee.
Info: ZTHollandia
|
| Dit artikel werd reeds 146 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|