(H)eerlijk naïef schilderij in beweging
Marzipan or Plexi van Marijs Boulogne | 9 April 2010 |
(c) Alice Lorenzi | Op een verhoogd podium bewegen zes creaturen, uitgedost in felgekleurde en gouden gehaakte gewaden. Het blijken vrouwen. Ze maken danspasjes en draaien sierlijk rond palen, terwijl ze de anderen wat afwachtend in de gaten houden. Het heeft iets van een feeëriek kinderfeestje.
Een wezen gehuld in dikke watten, zo lijkt het, en met doeken gedrapeerd, hangt in de lucht. Aan de achterkant kronkelt een rood-zwart monsterachtig wezen met stekels. Het zijn vissen, die in het koninklijke diepzeeaquarium zitten. Ze maken danspasjes, nemen bewegingen van elkaar over, neuriën en zingen eenvoudige klankmelodieën. Af en toe zijn het melodieën met tekst, kinderrijmpjes, die dan overgaan in louter tralala en klanken die kinderen spontaan in hun spel zingen. Voor de verhoging zit een mannelijke pop in een rolstoel. Hij is gemaakt van lappen en stukken stof, en heeft een plastic doodskopgebit. Hij wordt gemasturbeerd en bewogen door een zwangere vrouw, half bloot, met doorzichtig plastic op haar tepels, en met een wit doorschijnende maillot. Zij laat de manpop een paar keer kreunend klaarkomen. Dan begint ze te vertellen, met een harde, schelle stem. Over een genetisch bepaalde, doodzieke zombieprins (de pop) die een vrouw wil, en alle meisjes van het rijk uitnodigt, zodat hij kan kiezen. Zij, Marzipan, is de uitverkorene. Marzipan, zachte, zoete, kneedbare marsepein, gewillig en verlangend naar meer zoet.
Maar op het verhoog zingt een zwarte vrouw, Plexi, een jazzy lied. Ook zij, de zeemeermin tussen de visjes, wil de prins. Plexi, zo hard als plexiglas, onveranderbaar, maar evengoed verlangend. Zij uit haar wensen en de andere dansende vrouwvissen reageren op haar. In hun bewegingen en gezang verleiden zij elkaar. Dansen zij paringsdansen? Het is een mooi beeld, waarnaar je, zoals naar een echt aquarium met exotische vissen, lekker lang kunt turen. Je probeert patronen te ontdekken, geometrische figuren te ontcijferen, maar het zijn doelloze, vrije bewegingen (in zoverre een aquarium ooit vrijheid biedt).
Marzipan or Plexi is een Engelstalige voorstelling, waarin gedanst en gezongen wordt. Een sprookje. Over mensen en vissen, poppen en mensen, over dromen en wensen, over verlangens en extase, over de harde realiteit en de ontsnapping via de fantasie. Vol erotiserende schoonheid én wreedheid.
Marijs Boulogne heeft inspiratie voor haar ‘fairytale-musical-performance’ gevonden in het verhaal van Prins Laurent die zoveel met honden bezig was. Zij heeft letterlijk een prins gebreid en in lappen aan elkaar genaaid. Een prins die liever naar vissen kijkt dan met mensen omgaat.
Het sprookje ontwikkelt zich verder. Heel bizar en absurd. Het zijn meer associaties in beeld en woord dan een causaal verhaal. Marzipan vertelt, gaat in dialoog met Plexi, die zingend antwoordt. Het is een wonderlijk spel van klanken en beelden, als een bewegend, naïef zondagsschilderij. Marijs Boulogne kiest voor een humoristische confrontatie tussen hard en zacht. Het is geen strijd, maar een sprookjesachtig schijnworstelen met woorden, klanken, beelden, met een schrijnende basso continuo, en hilarische piekmomenten aan de oppervlakte. De twee vrouwen worstelen met hun seksualiteit, koesteren dezelfde hogere verlangens, hebben hun kinderwensen, maar zijn tegelijk bang voor zwangerschap. Ze projecteren hun vrees en wensen op elkaar, ze voelen zich gekneld in hun eigen ambiguïteiten, ze dagen elkaar uit. Ze zeggen wat ze niet willen zeggen, en tegelijkertijd zwijgen ze, zingen ze, bewegen ze. Als losgelaten lillende bacchanten, vol ongeduld trillend, wachten ze op hun prooi. De zombieprins wordt vermoord, rode woldraden worden uit zijn lijf getrokken en als voer naar de vissen gegooid. Zijn piemel met de rode eikel wordt eraf afgesneden, zijn stoffen hart uit zijn lijf gewroet. Marzipan knalt de rolstoel tegen het podium: glasgerinkel. De viswezens rollen op de grond, happen naar adem, reutelen jammerend na, druipen af.
Ik heb deze voorstelling in de cafetaria van KC België in Hasselt meegemaakt. De toeschouwers zaten heel dicht op het gebeuren, en dat zorgde voor een vonkende klik. Net alsof je een schilderij binnenstapt en rondwandelt of -zwemt in de wonderlijke wereld op en achter het doek. Bijzonder aandoenlijk.
Info: www.kaaitheater.be, www.buelenspaulina.org
|
| Dit artikel werd reeds 509 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|