Peuters gaan intercultureel
Theater Tieret, Poezewoezewoef (+3) | 8 Maart 2010 |
‘Pssst’, zegt de kleuterjuffrouw tegen de kinderen, ‘stil zijn, de man slaapt. Hij snurkt, hoor je?’ De kleintjes kruipen op de stoelen, de dikke pop blijft snurken, en het hondje kwispelt af en toe in zijn slaap. De zaallichten gaan uit, de dag in de kamer op het podium begint. En de man en het hondje trekken alle aandacht naar zich toe. De kleintjes wiebelen heftig hun beentjes.
De man leidt een regelmatig leventje. Eten, als een echte Belg op leeftijd veel pillen slikken tegen hoofdpijn, buikpijn en pijn in het algemeen, tanden poetsen, slapen, de deuren vergrendelen, en gewekt worden door de hond die wil uitgelaten worden. Het hondje plast tegen de lantaarnpaal buiten, met een grote straal, tot groot jolijt van het kleine grut. De peuters genieten ook van de herhalingen in de handelingen, de stommiteiten van de man, het gekef van het hondje. Gestommel aan de deur! De man trekt zijn bokshandschoenen aan. De rust wordt verstoord door een hyperkinetische rat. Die dringt de huiskamer van de man binnen in een blitse sportauto met veel lawaai en in veel rook. Je zou van minder schrikken. De man vindt het maar niets, maar na een tweede keer vrolijkt hij op, doet mee, en geniet best wel. De rat plakt zijn foto bij het portret van de hond en de man, en de pais en vree zijn wedergekeerd.
Poezewoezewoef is een woordloos intercultureel verhaaltje voor de allerkleinsten over de angst voor het vreemde. Je kunt als een Vlaams Blokker met bokshandschoen reageren, maar het onbekende kun je ook leren kennen en daarmee je leven verrijken. Zo lijkt de boodschap, en dat klinkt drammeriger dan het in werkelijkheid op de scène gebeurt. Theater Tieret heeft samen met Patrick Maillard (van Froe Froe) een olijke voorstelling gemaakt, met veel actie, en met oog voor spitsvondige details in de karakteristieken van de poppen en in het woonkamer-keukendecor, met de nodige peuter-uitvergrotingen. De manpop hangt met zijn dikke buik vast aan een speler, de andere speler kruipt in het zwart door het decor en tussen de speelboxen.
Theater Tieret waagt zich voor de eerste keer aan een productie voor de allerkleinste toeschouwers. Het spel is daardoor wat minder subtiel, maar niet betuttelend of schmierend, het is zeker geen zenuwtergende en opfokkende poppenkast zoals dat wel vaak gebeurt bij theater voor deze doelgroep. Joost Van den Branden en Patrick Maillard als manipulators weten een mooi evenwicht te vinden tussen actievolle en rustige scènes, en geven de kleintjes momenten om even achterover te leunen en te recupereren, om daarna weer op het puntje van hun stoel te kunnen volgen en een beetje mee te deinen op de hippe Oosterse klanken van de rat, en zich te herkennen in het voorzichtige, maar ondernemende hondje. Tieret, laat die interculturele diertjes maar los!
Info: Theater Tieret
|
| Dit artikel werd reeds 633 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|
