Een verstild dansgedicht
Charlotte Vanden Eynde, I'm Sorry It's (Not) A Story | 7 Maart 2010 |
David De Beukelaer | Daar staat ze, in een blauw jurkje, onbewogen, vooraan in een witte ruimte. Langzaam wrijft ze over haar nek, tast met een hand haar gezicht af, traag, alsof ze het met verbazing opnieuw ontdekt. Haar lange blonde haren hangen voor haar gezicht. Ze draait ze in een streng, trekt zich aan de haren omhoog, en alsof ze achterwaarts wordt getrokken door een vreemde hand, maakt ze kriskras cirkels over de vloer. Verwonderd over haar eigen kunnen, over de mogelijkheden van haar lichaam, over zichzelf.
In vorige producties werkte danseres/choreografe Charlotte Vanden Eynde vaak beeldend en verstild met objecten en video. Dans in een cross-over met beeldende kunst. In deze nieuwe soloproductie tast ze bewegingen van haar eigen lichaam af, onderzoekt ze, test ze, traag en verstild, hertest ze, vol verwondering en vol aandacht. Het lichaam en zijn bewegingen als een "objet trouvé".
Armen en benen zijn uitsteeksels die we apart kunnen bewegen. Armen en handen kunnen in de lucht grijpen. Benen kunnen stappen zetten, en je hele lichaam, je hele persoon door een ruimte verplaatsen. Ze bekijkt haar benen. Ze zet daarmee een stap, voorzichtig. Langzaam, snel, op zoveel ritmen, in zoveel maten. Met de houten hakken aan de schoenen klikt dat getik aangenaam, en zo vertrouwd. Haar benen maken rondjes, langzaam, snel, in galop, in wisselende cadansen. Haar handen strengelt ze boven haar hoofd in elkaar. Licht werpt daarvan een schaduwbeeld op de witte achtermuur. Als een eland blijft ze zo rondlopen, en vertelt over een slaperig meisje dat er eens was. In losse woorden. Alle overbodige woorden zijn weg. Het sprookje is even uitgepuurd als haar danstekst. Minieme, verstilde bewegingsmomenten, als een ledenpop aan onzichtbare draden. Meer hoeft niet.
Je kunt je hoofd niet 180 graden draaien. Je kunt in stahouding je benen niet plat op de grond spreiden. Er zijn grenzen, maar faal je dan? Als kind test je je lichaam. Je zwaait je armen en benen uit, op en neer, 'Où vas-tu petit garçon', klinkt het lied. Daarna vertelt Charlotte met de rug naar het publiek een sprookje over een vrouw met een kinderwens. Ze gaat naar een oude wijze vrouw, die haar een zaadje geeft. Dat moet ze planten, dat zal dan ontkiemen.
Ze doet haar blauwe jurkje uit, staat er nu in een rode jurk. Ze straalt zelfzekerheid uit, stapt, als op een catwalk, van achter naar voor, het ene been recht voor het andere. Fier, tevreden over zichzelf. Op de muziek van Cara de la Pared/Face to the Wall van Lhasa de Sela, stapt ze naar achteren, botst ze tegen de muur, een schokje, maar ze laat zich niet ontredderen, en opnieuw, naar voor, naar achteren, naar voor. Met een strak gezicht, zonder grijns. Wat een uitstraling, wat raak en aandoenlijk.
Info: www.charlottevandeneynde.be
|
| Dit artikel werd reeds 463 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|