Tragedie in dikke saus van grappen en entertainment
Oedipus: Mankepootstekeblind! van Barre Weldaad | 8 Februari 2010 |
Hoe breng je het verhaal van de tragische koning Oedipus naar een publiek van tienplussers? Barre Weldaad heeft met Oedipus: Mankepootstekeblind! een antwoord klaar. Doorspekt met taalspelletjes, poëzie en kolder, met een speels décor en een helse vaart, gaat hun versie er bij de lagereschoolkinderen in als zoete koek. Een fijne komedie, dat Oedipusverhaal?
'Ergens in Griekenland, heel lang geleden' leefde Oedipus, de verstoten koningszoon met de doorboorde voeten. Tegen de wil van zijn ouders bleef hij leven. Zonder het te willen en te beseffen vermoordt hij zijn vader, huwt zijn moeder en verwekt kinderen bij haar. Als tot hem doordringt dat hij niet is wie hij altijd heeft gedacht en welke consequenties dat voor hemzelf en zijn omgeving heeft, steekt hij zichzelf de ogen uit. Een gruwelverhaal met kronkels en bochten. Geen hapklaar stuk voor een tienjarig publiek. Barre Weldaad stelt zich tot doel zijn jonge toeschouwers over dit stukje wereldliteratuur te informeren op een bevattelijke, toegankelijke en aantrekkelijke manier. Dat opzet slaagt. Als basis gebruikt het gezelschap de tekst van Wolfgang Mennel, in een vertaling van Stef Driezen. Auteur en makers nemen de toeschouwers vanaf de eerste zin tot het laatste gebaar bij de hand en leiden hen via een vlak parcours door het verhaal.
Acteurs Bert Cosemans en Sofie Van Moll treden op als vertellers en nemen daarnaast ook nog eens alle rollen voor hun rekening. Om verwarring te voorkomen, krijgt elk personage een duidelijk uiterlijk kenmerk. Oedipus heeft een stok, de herder hangt een schapenvel over zijn schouder, Iokaste toont graag welke bh ze draagt, en alle edelen hebben ergens een gouden detail in hun kostuum. Twee grote decorstukken vormen elkaar spiegelend de letter omega, afsluiter van het Griekse alfabet en onheilsteken. In de meest uiteenlopende posities krijgen ze per scène een nieuwe functie, van de boom waaraan de herder Oedipus als baby vindt, over de schommelstoelen van koning Polybos en koningin Merope, tot de poort van de sfinx. Dit gebruik van het décor zorgt voor snelheid en afwisseling in de voorstelling. De taal is eveneens speels en ritmisch, maar kent geen evenwichtig niveau. Geslaagde rijm- en taalspelletjes wisselen af met flauwe grappen en gemakkelijke effecten. Soms lokken de acteurs reacties uit van het publiek, die wel gul gegeven worden, maar niet altijd even goed op hun plaats lijken.
Al die trucs maken de voorstelling toegankelijk en meeslepend. Ze brengt de mythe met respect voor de plot en de wendingen erin. Een vleugje meer verfijning zou echter ook wat meer respect opleveren voor de personages en de tragedie die ze doormaken. Met name de twee vertellers gaan daar wel heel licht overheen en dat doet al eens wenkbrauwen fronsen. Wat voor een opmerking is bijvoorbeeld: 'Ik vraag mij af waarom zij stierf, Iokaste. Ik vraag mij af waarom hij leeft.' Vooral als het antwoord daarop luidt: 'Zou het niet schoner zijn geweest dat hij zich naast Iokaste had opgehangen? In de dood verenigd voor eeuwig?' Ach ja, misschien was het touw op, bedenken ze nog. Logisch, dus. Zoiets werkt op de lach, maar getuigt ook van een stuitende oppervlakkigheid. Mankepootstekeblind! lepelt het Oedipusverhaal hap na hap naar binnen. Alle ingrediënten zijn aanwezig en het is vrij lekker, daar niet van. Maar de smaak van de tragedie verzuipt in een te dikke saus van grappen en entertainment.
Info: www.barreweldaad.be
|
| Dit artikel werd reeds 545 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|