Beklijvend kleefkruid
Krokusfestival 2010: Kleefkruid van Artforum | 26 Februari 2010 |
Twaalf mensen zitten op een rij. Een violist tokkelt, loopt over de dansvloer, blijft vaak stilstaan. Een fluitspeelster doet hetzelfde. Langzaam beweegt de rij zittenden, ze maken zich los van hun stoel, van hun vaste stek. Bij de ene gaat dat al gemakkelijker dan bij de ander. Sommigen zitten aan hun rolstoel vast, een meisje zonder benen blijft op haar stoel. De anderen volgen op een trage manier de muzikanten, alsof die de rattenvanger van Hamelen zijn. Gestaag, in een sliert, in een wirwar, alleen, met twee, met vier. Alsof ze van op afstand aan elkaar kleven, en van elkaar proberen los te geraken. Alsof ze geprikt zijn door kleefkruid, de plant met vele doornen haakjes waardoor alles wat er langs strijkt, blijft vastplakken. Ze bewegen individueel of met mededansers als een plant met vasthechtende zuignapjes, als ranken waarrond je slingert, als een geurende plant die lokt en verleidt. Een paar emmers met grond worden aangebracht, een terrein wordt afgebakend om een struik te planten, maar de grondgrenzen worden doorbroken, ieder maakt zich los van zijn terrein op zoek naar een nieuwe omgeving.
Vanaf het begin zit je op het puntje van je stoel geboeid te kijken naar deze mengeling van bewegende mensen. Mensen met en zonder fysieke handicap dansen samen. Evident is inclusiedans niet. Goele Van Dyck (o.a. van Nat Gras) en Frauke Mariën zijn de choreografen: ‘Je werkt met mensen met elk hun eigen kwaliteiten en beperkingen en zoekt de beste manier om die personen in relatie te brengen met hun mededansers en een publiek.’
Deze productie moet een intens proces gekend hebben om tot dit resultaat te leiden, zonder meelij, zonder spektakel, maar met humor, met bewegingspoëzie, met dansplezier, met tederheid. Snorrende rolstoelen remmen plots voor het publiek of voor een toegeworpen stoel of voor andere dansers. Het meisje zonder benen klimt op de schouders van een danser, een meisje dat het moeilijk heeft om haar bewegingen te controleren, klapt in de handen. Er is veel moois te zien. En dat alles op de tonen van een hedendaagse klassieke compositie (van Hanne Deneire), live uitgevoerd door de vier muzikanten van het Hermes-ensemble. Ook zij bewegen mee, tussen de twaalf andere door. Op een bepaald moment speelt de percussionist, samen met een gehandicapte medespeler, slagwerk op een wiel van een gekantelde rolstoel.
De twaalf jonge mensen en de muzikanten stralen een enorme présence uit. Hier zijn we, zoals we zijn, we durven te bewegen, we willen leven, en dat zullen we laten zien. We zijn er trots op.
Ze doen dat niet zo maar, neen, het gebeurt heel expliciet abstract en existentieel. Dat laat Kleefkruid esthetisch beklijven.
Info: www.artforumvzw.be
|
| Dit artikel werd reeds 480 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|