Op spiegeltherapie.
Ontroerend Goed, A Game of you.
| 16 Februari 2010 |
Ik speel geen games. Ik heb geen playstation, ik kan geen levens en levels veroveren. Elke verwijzing naar of associatie met gamespelletjes zal in deze productie van Ontroerend Goed aan mij voorbijgaan.
Ik wist ook niet wat ik moest verwachten van deze productie. Ik had een paar jaar geleden The Smile off your Face meegemaakt (zie archief) . Daarbij werd elke individuele toeschouwer geblinddoekt, in een rolstoel geplaatst en rondgeleid. Je voelde allerlei voorwerpen en stoffen, en er werd op je ingesproken. Je dacht in joost mag weten welke ruimtes te verkeren. Individueel ervaringstheater was het, en ik vond het prettig. Over Intern heb ik alleen iets gelezen. Ook hier weer individueel interactief theater, waarin je 'gekoppeld' wordt. Ook dit leek mij indringend theater. En nu kondigt zich het sluitstuk aan van de trilogie rond theaterervaringen, rond theater als ontmoeting.
Ik geef toe, ik hou niet echt van interactief theater, ik voel me dan zo bekeken. (Zeker nu ik met een oogontsteking verveeld zit, vind ik mij niet om aan te zien). Laat mij maar kijken, vanuit het donker. Zoals naar Pubers bestaan niet, waarmee OG van Schotland tot New York een enorm succes kent.
Ik word naar een voorportaal geleid. Door een gangetje, weer even op een stoel wachten. Ik mag binnen. Een kamertje, gedrapeerd met rode gordijnen. Voor mij een grote spiegel. Met een playmobilemannetje, een schrijfblok, een pen. Wordt er verwacht dat ik iets opschrijf, wat speel? Ik zit daar, alleen. Ik wil niet in de spiegel kijken, want ik heb geen behoefte om mezelf (en mijn hinderlijke oogontsteking) gereflecteerd te zien. Het zal wel een doorkijkspiegel zijn, zoals bij Inspector Frost. Een grote man komt binnen, gaat naast mij zitten, en begint over zichzelf te vertellen. We keuvelen wat. Ik word weggehaald, naar een volgende kamer. Ook weer gehuld in rode pluche. Daar zie ik iemand op het scherm. Een blonde jonge vrouw komt naast mij zitten. Ze stelt mij lief vragen, over die persoon op het scherm, over mij. En ik, ik antwoord zo eerlijk mogelijk. Ze denkt dat ik huil, het is maar een ooginfectie. Sorry. De vrouw is zeer charmant, en inlevend. Mijn tocht gaat nog door andere kamertjes, met een spiegel, met een raam, met een scherm.
A Game of you is een ervaring. Theater in enge definitie is het niet. Je moet meedoen, en ook diegenen die voor en na jou zijn, bepalen jouw 'stuk' mee. Ik was al blij dat ik geen hitech-toestanden op mijn kop moest zetten en apparaten in een rugzak moest meezeulen.
Kijken en bekeken worden, vanuit eerste blikken anderen en jezelf inschatten, commentaren leveren. Is dit een vorm van voyeurisme? Is dit een therapeutische doorlichting? Een spel van bedrog? Gewoon een spelletje? Maar wel een spel met en over mij. Ik vond het heel confronterend.
Heel intrigerend, en ook wel aangenaam. Het spel heeft nog dagen door mijn hoofd gezinderd, met en zonder meegekregen cd.
Info: www.ontroerendgoed.be
|
| Dit artikel werd reeds 586 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|