Holderdebolder door scala aan gevoelens
Ik geef je een zoen van De maan | 2 Februari 2010 |
(c) De Maan | In een overvol, kleurrijk decor spelen Machteld en Danny Timmermans een reeks uiteenlopende, herkenbare scènes aan elkaar. Elke scène vertrekt vanuit een gedicht of liedje en stelt een specifieke emotie centraal. Jaloers zijn als er een broertje of zusje op komst is, oma missen als ze dood gaat, verdrietig zijn als papa en mama scheiden, blij zijn met verjaardagscadeautjes... De liedjes, teksten, decorteksten en personages huppelen in een vrolijk tempo voorbij.
In het begin van de voorstelling hangt het podium vol touwen. Verspreid over de vloer liggen allerhande rollen. Het blijken banners te zijn die de acteurs een voor een omhoog hijsen – per scène een nieuw beeld. Het kleinste is 60 vierkante centimeter groot, het grootste 12 vierkante meter. Machteld en Danny Timmermans gebruiken de banners niet alleen als pure decorstukken die het onderwerp van de scène aangeven. Ze integreren de beelden ook vaak in hun spel. In een banner waarop een levensgrote zwangere mama prijkt, zit bijvoorbeeld een gat, waar Danny Timmermans zijn hoofd door kan steken om de ongeboren baby te spelen. Zulke scènes zijn grappig en herkenbaar voor de drieplussers in de zaal. Hier en daar zet de voorstelling ook de aanwezige ouders aan het denken.
- Grote mensen zeggen altijd
- Zometeen
Machteld en Danny Timmermans spelen in deze scène kinderen die weliswaar heel veel aandacht vragen van hun ouders, maar er heel weinig krijgen. Het is een tafereel waar elke aanwezige in de zaal zich wel iets bij kan voorstellen, ongeacht zijn leeftijd.
De aangehaalde onderwerpen liggen soms net iets te veel voor de hand. Denk aan vijf emoties die driejarigen kunnen bezighouden en ze zitten ongetwijfeld allemaal in het stuk, gekoppeld aan de meest herkenbare situaties die je erbij kunt verzinnen. Dat brengt de voorstelling weliswaar heel dicht bij zijn doelpubliek, maar het geheel had hier en daar toch iets meer stekels mogen hebben. En sommige onderwerpen (vooral de dood van oma en andere minder positieve emoties) worden wel heel erg snel afgehandeld. Uit dat holderdeboldertempo van de voorstelling kun je afleiden dat de makers bewust willen inzetten op het trekken en houden van de aandacht van hun jonge publiek. Dat lukt absoluut, hoewel het hier en daar dus ten koste gaat van de diepgang van het stuk. Ik geef je een zoen is een dynamische, muzikale, een tikje té snelle en volle voorstelling met mooie beelden, prettige liedjes en leuke figuren.
Info: www.demaan.be
|
| Dit artikel werd reeds 728 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|