Weg met al die etiketjes!
Dunia, Dahlia Pessemiers, MozaIK | 24 Januari 2010 |
De achternaam Pessemiers, Vlaamser kan bijna niet (of het moet Van Cutse zijn). En toch zie je direct aan de actrice dat ze van vreemde oorsprong is. Turks, Marokkaans, Algerijns? Maar is dat überhaupt belangrijk?
Actrice Dahlia Pessemiers heeft in verscheidene stukken meegespeeld, van Niet alle Marokkanen zijn dieven over een schminkster en jonge moeder van Turkse origine in de telenovelle Emma (VRT) tot De Alpenzusjes, steeds heeft ze zoals het nu eenmaal een actrice betaamt andere personages gespeeld. Nu in MozaIk speelt ze zichzelf, alhoewel, het blijft natuurlijk spelen. Ze vertelt en speelt haar verhaal, haar leven (?), de wereld waarin zij opgroeide, verdicht in fragmenten en momenten, in taal en muziek, in een heerlijke spelwaaier.
Dahlia benadert het leven als een mozaïek. Van op afstand kan een levensverhaal, een persoon mooi zijn om te zien, een romanpersonage kan karakter hebben, een personage uit toneel of film komt vaak als een persoon uit één stuk over. En daarop wordt een etiket geplakt. In het 'echte' leven krijgen mensen ook labels aan zich gehangen. Zwart-wit-etiketten, allochtoon of autochtoon, katholiek of islamitisch, pro of contra, roze of blauw. Maar zo eenduidig zijn echte mensen natuurlijk niet. Zoals het bij een mozaïek een gepriegel moet zijn geweest om alle stukjes zo te plakken dat het in zijn totaliteit en vanop afstand een figuur vormt, zo bouwt elk ik uit vele losse en dan aan elkaar gelijmde levensfragmenten zijn identiteit op. En dan nog blijft de vraag: wat is dat, identiteit?
Met de nodige humor vertelt Dahlia in zwart-wit-kleding op een speelvlak met witte en dan ook zwarte grote stippen het verhaal over Dahlia. Het begint al bij de registratie van haar geboorte. Eerst met achternaam Ben Amar, de volgende dag zonder, dan weer een andere vadernaam. Een resem stiefvaders volgen, steeds moet ze zich opnieuw aanpassen, haar echte vader ontmoet ze pas later. En dan nog. Ze wordt overbeschermd, ze wordt in het Asse van het Pajottenland Vlaams opgevoed, in een sappig dialect, en heel katholiek. De schrik, zit er al van bij de voorbereidingen op de eerste communie heel sterk in. Angst is de basis van elke religie.
De stippen van het speelvlak kleuren, als op een Twister moet Dahlia kronkelen om op de ronde vlakken te balanceren, om van de ene kleur naar de andere te bewegen. Ze groeit op, wordt als anders bestempeld, zoekt zichzelf, maar raakt moeilijk los uit haar beklemmende en dooddrukkende omgeving. Ze speelt dat grotesk, om daarna subtiel en suggestief het verhaal te laten doorgaan in de muziek. Dahlia beschikt over een zeer breed register, in taal, in dans, in spel, in beweging, in muzikaliteit, en Franstalige Brusselse regisseur Sam Touzani heeft dat mooi weten te doceren.
De wisselwerking tussen tekst en muziek, of beter het samenvloeien van vertelling in taal naar vertalen in muziek, maakt deze productie anders dan een louter cabareteske show. Er is een symbiose tussen Dahlia Pessemiers en haar twee muzikanten Tomas De Smet en Myrddin De Cauter, die een mengeling van wereldmuziek en ritmes spelen. MozaIk kent diepgang, roept sferen op, pakt je mee. Geen gevoelens van meelij, maar terecht opgewekte verbazing en verwondering. Hier is een vrouw aan het woord met heel haar stem, haar lijf, haar muziek, met al haar krachten, een vrouw die gewoon zichzelf wil zijn, die dolend op zoek is, die probeert de maatschappelijke en religieuze indoctrinatie van zich af te werpen. Op het einde leest ze een verklaring voor, hoe ze zichzelf zou willen zijn, los van alle labels. Maar je weet, de littekens blijven.
Info: www.zuiderpershuis.be
|
| Dit artikel werd reeds 622 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|