Mooie muziek. Dat wel.
Circustheater van Cie Todavia, Shift | 20 Januari 2010 |
Shift van Todavia (Spaans voor nog, alsnog) is de eerste productie die onder de vleugels van het nog jonge Centrum voor Circuskunsten (Gent) is ontstaan. Dit circuscentrum stelt zich tot doel "de ontwikkeling en kwaliteit van het circus in Vlaanderen voor alle betrokkenen en in al zijn aspecten te bevorderen." Ze doet dat o.a. door publicaties, zoals CircusMagazine, door cursussen en workshops circuskunsten, door als erfgoedcel te fungeren, door allerlei promotionele acties, door kunstenaars, organisatoren en publiek met raad en daad bij te staan, en ook door groepen te ondersteunen en (circus)artiesten te begeleiden en voorstellingen mee te produceren. De eerste boorling is Shift, het resultaat van een samenwerking van een zestal mensen uit het circus, de muziek- en de danswereld.
Het siert het circuscentrum dat ze een productie aanbieden die niet groots en spectaculair is, en die niet met lichamelijke hoogstandjes en circuskunstjes gevuld is. Dingen die de goegemeente toch associeert met circus en circustheater. Integendeel zelfs: Shift valt op sommige vlakken te miniem uit.
Het begint nochtans mooi en veelbelovend. Tegen een achtergrond van metalen hanglampjes (vormgeving van Bart Van Dessel) hangt aan een paal een man met een contrabas. Hij tokkelt, krijgt van de piano muzikale steun. De man en de contrabas slingeren zachtjes over het podium, een vrouw komt bij de contrabassist staan, en samen zweven ze glimlachend over de scène. De pianist Adrian Lenski ( van DAAU) zit opzij. Hij wordt de drijvende kracht van de voorstelling, meer nog, hij bepaalt ze. Met intense muziekstukken, van vlot naar langzaam, van jazzy naar barok, van klassiek naar hedendaags, leidt de pianospeler de productie. En omdat er soms op de scène niet veel gebeurt, is het dan beter met de ogen toe te genieten van dit concert. Maar ook met de ogen open zijn er puike momenten, want de pianist weet mooi in te spelen op bepaalde bewegingen. Je krijgt een geraffineerd samenspel van de pianoklanken en het jongleren met de kegels door Marijke Gevers (van Ce La Manoeuvre en van ESAC, de hogeschool voor circuskunsten in Brussel). Fraai is het hoe zij de kegels over en naast zich laat kronkelen. Ook een scène waarin de man en de vrouw op de contrabas zitten, en daarmee als voorwerp spelen in een muzikaal ritme, straalt een frisheid uit.
Deze paar poëtische momenten staan in schril contrast met de wat stuntelige en nietszeggende choreografie. De dansbewegingen zijn slap en tamelijk cliché, zoals ook het rondrijden op de éénwieler. De bedoeling was (zo lees ik op flyer en in de aankondigingstekst) zes mensen met elk hun podiumkunstdiscipline met elkaar te laten flirten en elkaar te laten ontmoeten. Dat komt echter niet uit de verf. De bewegingen, de stapjes, de glimlachjes, het ligt allemaal wat te veel voor de hand, om te kunnen boeien. Er ontbreekt een spanningsboog. Gelukkig is er het pianospel, en ook de vormgeving met de lampjes en de paal in het midden. Maar van circustheater verwacht je toch wat meer.
Info: www.circuscentrum.be
|
| Dit artikel werd reeds 556 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|