We willen zo graag niet alleen.
Fricties 2009, Cultureel Centrum Hasselt | 8 December 2009 |
Fricties is een nieuw festival dat jonge talentvolle makers een podium en een publiek wil bieden. Op vrijdag ligt de nadruk op dans en beweging, daarover kan je meer lezen in het artikel van collega Tuur Devens, op zaterdag zijn de jonge theatermakers aan de beurt.
De drie voorstellingen van zaterdag lijken een inhoudelijke link met elkaar te hebben. In elke productie vecht de jonge maker op zijn eigen manier tegen de eenzaamheid.
In Sorry dat ge ´t zo te weten moeten komen maar beter nu dan ooit van Sofie Palmers en Annelies van Hullebusch graaft een meisje terug in haar geschiedenis om zich met het gezelschap van haar grootouders te omringen. Midden in een vierkant van tafels zit het kleine meisje alleen thee te drinken. Voor ze kan drinken, wil ze nog een verhaal vertellen. Naarmate haar verhaal zich ontwikkelt, worden er steeds meer objecten tevoorschijn gehaald. De objecten staan voor de voorouders en ze zweven als planeten rond de zon. De afstand in de ruimte is immens maar toch heeft elke zon zijn eigen stelsel. En zo zit ook Sofie met de hele familie aan de thee. De originele en poëtische vormgeving versterkt de anekdotische vertelling, geeft het een diepere laag. De anekdotes zelf zijn ook op een verrassende wijze in elkaar geschoven, waardoor je voortdurend op het puntje van je stoel zit te luisteren. Sofie Palmers en Annelies Van Hullebusch zijn twee makers waar we graag nog meer van zien.
In Human interest van Krakatau proberen moordenaar en slachtoffer zich met elkaar te verzoenen. De nadruk komt vooral te liggen op het verwerkingsproces van de overlevende: iedereen moet zijn eigen leed verwerken en dat is voor iedereen verschillend. Lijden doe je alleen. Even komen ze samen, moordenaar en slachtoffer, in een onwennige aanraking. Het slachtoffer krijgt het over haar lippen om de moordenaar niet te haten, om niet verbitterd te raken, maar uiteindelijk staan ze elk aan één kant van de spelvloer. Krakatau brengt volgens de infobrochure muziektheater, maar in deze voorstelling slagen ze daar niet in. De muzikanten zitten dan wel tussen de acteurs, spel en muziek vloeien niet samen, versterken elkaar niet. Ook dramaturgisch bleven we op onze honger zitten, het thema van gratuit geweld is de jongste tijd erg uitgemolken (zie archief) en de verhaalopbouw is erg voorspelbaar. De opstelling waarbij het publiek in twee lange rijen aan weerzijden op de spelvloer zorgt vooral voor een zere nek en een slecht geluid, de reden van die opstelling blijft ons een raadsel. De jonge dames spelen wel met hart en ziel, en dat is al heel wat, maar het blijft roepen in de woestijn zonder een stevige omkadering.
Tot slot is er We love you hardcore, een bewegingsvoorstelling van Lotte van den Berg en de mimeopleiding Amsterdam. Deze voorstelling werkt op je in als een mokerslag. De bonkende hardcorebeats rammen de eenzaamheid van de dansende jeugd in je gezicht. Je ziet ze proberen, die jongeren, er zijn pogingen tot contact maar de denderende beat zuigt ze telkens weer mee in de maalstroom van het dagelijkse leven. Je bent als publiek getuige van een uitputtingsslag van machinaal herhalen. Ze lijken te schreeuwen om hulp. We dansen samen, we doen hetzelfde dus dan horen we samen. We zijn niet alleen. Acht springende eilandjes naast elkaar, elke poging om zich te onderscheiden of te verbinden ten spijt, ze zijn een groep eenzamen. Een groep waarvan de leden aan het eind van de avond elk een andere kant op moeten.
De tweede dag van dit piepjonge festival heeft een diepe indruk op ons nagelaten. Door de mooie thematische verbinding en het uitstekende begin en einde blijf je als kijker met een ongemakkelijk gevoel zitten. Aan de ene kant ben je enthousiast over wat je net gezien hebt, aan de andere kant knaagt en wringt het inhoudelijke thema. Zijn we werkelijk niet in staat om ons eenzame bestaan op te heffen? Is het zo moeilijk om tot echt contact met anderen te komen? In de bar doen we die avond nog verwoed ons best om de eenzaamheid van ons af te schudden. Tevergeefs.
Info:
|
| Dit artikel werd reeds 126 keer gelezen. | auteur(s):Arnaud Deflem |
|