Mooi in fysieke taal.
LOD & ZEVEN, Nachtevening | 1 December 2009 |
© Koen Broos | Het publiek zit op tribunes rondom een vierkant, waarop een man en een vrouw liggen. Heel dicht zitten we bij de arena, geen piste, maar een vierkanten blok,waarop de man en de vrouw hun strijd strijden. Heel lichamelijk, in hele mooie beelden, met flarden tekst, bitsige dialogen, en steeds met een verwijtende ondertoon. Heel close zitten we op dit paar te kijken, dat verslonden is door liefde en haat, door wraak en jaloezie. Te close eigenlijk, waardoor het niet echt raakt.
Theatermaakster Inne Goris is enorm gefascineerd door de figuur van Medea uit de gelijknamige theaterklassieker. Vorig sezieoen maakte zij Naar Medea, nu is er het tweede luik Nachtevening.
Naar Medea behandelt nog de thema’s uit de tragedie. Ergens zweeft er het noodlot dat Medea aanzet tot de kindermoord. De handeling is in zekere mate onverklaarbaar, ratio en emotie geven geen precies antwoord op de vraag waarom. Kunnen dat niet. En dat onverklaarbare, dat onbegrijpbare en ongrijpbare maken het zo tragisch. In Naar Medea brengt Inne Goris deze tragiek vanuit de ogen van kinderen en jongeren. Alsof zij het slachtoffer waren. Dat leverde een zeer mooi stuk bewegingstheater, met een grote groep jongeren, en op afstand knap in zijn geometrsche bewegingspatronen en strak spel. Een trage abstracte vorm om de tragische inhoud weliswaar niet grijpbaar en vatbaar maar dan toch aanraakbaar te maken.
In haar tweede deel focust Inne Goris op Medea en haar man Jason, na de moord op de kinderen. Pieter De Buysser schreef de tekst. Nachtevening is het moment waarop dag en nacht even lang duren, de equinox van licht en donker. Medea vraagt om vergeving. Jason kan dat niet geven. Er ontwikkelt zich een fysieke strijddialoog tussen hem en haar, prachtig om te zien. Lieve Meeussen (van o.a. Zeven en jarenlang Ultima Vez) en Jore Jauregui Allue (Ultima Vez) vechten, slaan, grijpen naar elkaar, vallen, tillen elkaar, drukken hun onmacht, hun nog resterende liefde, hun strijd met elkaar en vooral met zichzelf, heel lichamelijk uit. Het zijn ruziebewegingen, maar ook in het plukken van een stofje op de broek, in het wrijven over de vingers wordt de spanning voelbaar. Hun strijdperk is geen cirkel, maar een vierkanten blok, een arena die tegelijkertijd een altaar is, een offerblok. Zij offeren zich aan elkaar. Hun pijnlijke confrontaties worden nog krachtiger door de soundtrack (Eavesdropper) en het gezang van het kleine koor dat boven op de tribune staat. Het koor dat in haar jammerklanken de emoties verscherpt, de strijd stuwt. Heel cool vertelt Medea de moord op de kinderen, in nuchtere woorden beschrijft zij haar daad. Een daad die ze wil blijven vertellen, elke zes maanden tijdens de equinox. Om het niet te vergeten. Vergeten wil ze niet, wel vraagt ze om vergeving. Onmenselijk, onvatbaar. Op het einde vergeeft Jason. Alleen in woorden? Ik weet het niet. Ik vond de voorstelling mooi om te zien en te horen, maar tot in mijn innerste werd ik niet geraakt. We zaten er als toeschouwer te dicht op, als voyeurs, en dat wekt gêne en afstand. De zendmicrootjes werkten storend. Er bleef een mentale en emotionele afstand, niet ondanks, maar ik denk dankzij het gespychologiseer van aanvaardbaarheid en vergeving.
Info: www.lod.be
|
| Dit artikel werd reeds 234 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|