De kracht van een vergeten gehucht.
Herbricht/Voulwames De Queeste en Toneelacademie Maastricht | 24 November 2009 |
We zitten in de auto, De Maas is voelbaar dichtbij en de avond is gevallen. Na een paar twijfelachtige beslissingen doemen er twee figuren in het licht van de koplampen op. We stoppen, de straat loopt dood. Waar ligt Herbricht? We zijn niet ver. Omdraaien, naar rechts, brug over en weg blijven volgen. Dat doen we, de weg blijven volgen, na die brug leidt ze ons naar de oevers van de maas. Een heel eind zien we links weilanden, rechts Maas en dan plots een tent, campingtrailers, andere auto’s en enkele huizen. We zijn in Herbricht.
Dit dertien huizen rijke dorpje zal op termijn verdwijnen voor natuurgebied in de winterbedding van de Maas. Daar is deze avond in het plaatselijke café weinig van de merken. Hoewel, iedereen is er wel op de hoogte van de voorstelling in het dorp. De barman vraagt ons of we de voorstelling komen bekijken en knijpt ons in de arm, ‘tis echt sjoon’.
In een regie van Christophe Aussems spelen studenten regie van de Toneelacademie Maastricht in een grote tent op het braakliggende terrein aan de Maas.
Het publiek zit met een deken en een soepje dicht tegen elkaar gepakt te kijken naar een maquette van het dorp gemaakt van afval en recyclage materialen. Maar verrassend, de eerste actie is buiten de tent te zien. Een grote projectie toont de Maas vanuit vogelperspectief en een romantisch muziekje zet de sfeer voor een lofzang op zijn schoonheid. Die komt er ook uit monde van een dame in werkpak die de Maasprojecten en de plannen voor het prachtige natuurpark uitlegt. Maar dan komt het dorp, of beter, gehucht, in beeld. Uit alle hoeken en kuilen van de reeds omgewoelde oevers kruipen en strompelen figuren richting de tent, richting het kleine dorpje.
Wat volgt is een ingenieuze constructie van lokale anekdotes die de problematiek van dit gehucht haarfijn blootlegt. De inhoud van de verhalen past perfect bij de locatie en zijn tegelijkertijd universeel, zoals Griekse drama´s dat ook kunnen zijn. En daar doet deze voorstelling ons ook aan denken, een Grieks drama. Herbricht lijkt een collectieve zucht van een gemeenschap die zichzelf en zijn problematiek, uitgepuurd en geësthetiseerd, op een podium zet en dan ook nog eens zelf in de zaal gaat zitten.
Aussems weigert kant te kiezen maar weet heel goed het gevoel en het zuchten van deze mensen over te brengen. Want zeg nu eerlijk, is het werkelijk een probleem dat dertig mensen op lange termijn zullen moeten verhuizen? En toch, na de voorstelling zit je weer in het lokale cafeetje en je waant je even inwoner van Herbricht. De cafébaas geeft je een knipoog, de voorstelling gaat hier en daar nog over de lippen, de carnavalsmuziek wordt ingezet: "Herbricht, Herbricht, Who the fuck is Herbricht."
Info: www.dequeeste.be
|
| Dit artikel werd reeds 124 keer gelezen. | auteur(s):Arnaud Deflem |
|