Froe Froe laat circussterren mooi vallen.
Theater Froe Froe, Sterren vallen. | 24 November 2009 |
© Froe Froe - foto's door Marc Maillard | Het is alweer een aantal jaren geleden dat Theater Froe Froe een productie maakte voor een circustent. Dat was in 2002 Freaks, gebaseerd op de gelijknamige kultfilm (1932) van Tod Browning met een Siamese tweeling, met een vrouw met baard, een vogelkopmens, enzovoorts. Menselijke “gedrochten” die natuurlijk als pop konden schitteren. Nu speelt Froe Froe terug in een tent, minder monsterlijk, minder bizar, minder freaky, maar met meer poëzie, met meer onderhuidse melancholie, met meer subtiliteit in het spel. Sterren vallen speelt zich af in de microcosmos van de circuspiste, schildert de teloorgang van het circus, en staat voor generatiebotsingen, voor ethische en artistieke vragen, voor het dilemmma van keuzes maken.
Jan Maillaird heeft als auteur en regisseur een warme voorstelling gemaakt over de condition humaine in een klein circus in verval.
Een jonge man treedt in de piste, de schijnwerpers zijn op hem gericht. Hij ratelt, wil entertainen, vertelt in flarden zijn verhaal, doorspekt zijn levensverhaaal met moppen, anekdotes, commentaren. Rechts van hem staat een iets meer dan levensgrote pop van een norskijkende man, links van hem zit in een hoekje een oudevrouwen pop gebukt aan een tafeltje. Zijn moeder. En achter hem troont een kolossale olifant. Hij domineert het pistebeeld, hij is de overlevende van de bejaarde en zieke circusdieren, hij staat er als de stille getuige van de bonje tussen vader en zoon, van de behandeling van de wilde dieren zoals de verwonde beer en de tijgers, van het noodlot dat zijn broer de tijgerdompteur moest ondergaan, van de aftakeling van de moeder. De olifant met zijn olifantengeheugen als kroongetuige. Tegen het einde mengt hij zich op zijn olifantenmanier in de afrekening.
De zoon wil zijn plotse vertrek uit het circus toelichten, wil verklaren waarom hij het afgetrapt is, waarom hij de wijde wereld ingetrokken is, hoe hij de liefde ontdekt heeft, hoe hij schilder geworden is. Het is de verwoording van zijn inerlijke strijd, van zijn haat-liefedeverhouding met zijn vader, van zijn schuldgevoelens, van zijn poging zijn handelen te rechtvaardigen.
Het verhaal van de zoon wordt vaak onderbroken door een spel met poppen over dingen die we gehoord hebben. De zoon vertelt over zijn moeder, en dan verschijnt een dansende dikke vrouwenpop .Uit haar lijf groeien twee beentjes, zij danst daarmee, en dan floept er een poppetje uit haar. De zoon is geboren, op de achtergrond staat een kleine-vaderfiguur. Wat later doemt er van achter het rode gordijn een koorddanseres op. Er is de dwerg (de zoon als kind) op een bal. De moeder komt in beweging, zij uit haar verdriet, sterft, de vader kijkt roerloos toe, daarna spreekt ook hij.
Tekst en beeld wisselen in het begin elkaar nog af, de poppenbeelden zijn vaak gevisualiseerde flashbacks. Daarna glijden de levensflarden van woorden naar beelden in elkaar over. Poppenspel en acteursspel versmelten organisch.
De jonge acteur Jonas Van Geel speelt overtuigend de zoon. In het begin gaat hij nog wat te hevig tegenaan, maar na het eerste poppenbeeld vindt hij zijn ritme en weet hij een mooie spaningsboog op te bouwen. Het extra knappe is ook dat Van Geel niet alleen de zoon speelt, maar ook nog eens de teksten van de vader en de moeder spreekt. En dat doet hij heel geloofwaardig.
Sterren vallen is in vergelijking met al het andere werk van Theater Froe Froe anders. Niet alleen omdat deze productie zich niet naar kinderen richt, maar naar jongvolwassenen en volwassenen, maar ook omdat ze minder absurditeit inhoudt, minder grollig is, minder grotesk. Ze is meer ingetogen, meer emotioneel, minder gevoelig expressief. Mooi hoe ze daarin overtuigt!
Sterren vallen ging in première op het Internationaal Circustheaterfestival Theater op de Markt 2009 (Dommelhof Neerpelt) en zal vanaf de zomer en volgend seizoen gaan toeren.
Info www.froefroe.be
|
| Dit artikel werd reeds 155 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|