Beloftevolle spelkwaliteit op wankele fundamenten
Ramskapelle van Het huis van Bourgondië | 23 Oktober 2009 |
Drie jonge actrices (Lien De Graeve, Janne Desmet en Saar Vandenberghe) in zwart-geel-rode wielrennerspakjes spelen zowat alle inwoners van het dorp Ramskapelle. Anna is de spil van hun verhaal. Ze is net verhuisd naar Los Angeles. In de hele heisa die daarmee gepaard gaat, heeft ze per ongeluk een doos met videofilms van haar overleden vader meegenomen. Wanneer haar moeder dat ontdekt, belt ze haar dochter in paniek op: ‘Ik ben bang dat je verkeerde dingen zou beginnen te denken’, klaagt het antwoordapparaat. Gaandeweg reconstrueert Anna drie cruciale dagen in het leven van de Ramskapellenaren. Het huis van Bourgondië presenteert een onderhoudende, bij tijden zelfs hilarische voorstelling, die overloopt van het spelplezier. Alleen de tekst (Sanne Nuyens) laat hier en daar een behoorlijke steek vallen.
Ramskapelle dreigt te verdrinken. Het water stijgt. Tegen die achtergrond trekken de bewoners vol enthousiasme naar de jaarlijkse koers: hét evenement in het dorp. Er hoort uiteraard een tot in de puntjes georganiseerde barbecue bij (‘Geen bon = geen vlees’, bloklettert een uithangbord). Maar hoe meer het water stijgt, hoe meer ook de zekerheden van de inwoners dreigen weg te spoelen. Ramskapelle blijkt niet het goedmoedige dorp dat het dacht te zijn. Achter de façade van de schone schijn blijkt er een en ander goed fout te zitten tussen (enkele van) de mensen. Filmpje per filmpje ontrafelt Anna de ware toedracht van haar vaders dood.
Prominent op het podium staat een originele installatie die voornamelijk is opgebouwd uit fietsen en fietsonderdelen. Ze wordt volop ingezet in de voorstelling. Nu eens als zitbankje, dan weer als feesttent of kunstwerk. Ze is tegelijk de studio van waaruit de plaatselijke radiopresentator de wielerkoers verslaat als de koers zelf. Voor, in, op en naast de installatie hollen de actrices van de ene plotlijn naar het volgende personage. Lien De Graeve, Janne Desmet en Saar Vandenberghe, die hun acteeropleiding kregen aan de Toneelacademie van Maastricht, spelen alle drie met even grote overgave. Dat is absoluut de belangrijkste troef van de voorstelling. De actrices bulken niet alleen van het enthousiasme, ze zijn ook prima op elkaar ingespeeld en krijgen het publiek moeiteloos op hun hand. Ze vloeien van het ene personage in het andere, nemen rollen van elkaar over, zingen en spelen liedjes alsof er niets vanzelfsprekenders bestaat. Nu en dan verwerken ze details in het stuk die de toeschouwers letterlijk tranen laat lachen. Leuke anekdotes wisselen af met roddels en een vleugje kleinmenselijk drama. Ondanks de kwaliteit van het spel raken de personages maar moeilijk tot bij het publiek – de snelle afwisseling van scènes en personages blijft voor afstand zorgen. Daardoor treft het je ook nauwelijks als er dan écht iets ergs gebeurt in het dorp.
Hoewel er niets wereldschokkends of uitermate vernieuwends aan het verhaal en de opbouw ervan te vinden is, is de tekst op zich dus wel onderhoudend genoeg. Hij is sfeervol, afwisselend (wat vaart brengt in de voorstelling) en roept veel sympathie op voor de personages. Erg stevige fundamenten lijkt hij echter niet te hebben, waardoor hij hier en daar behoorlijk rammelt. Hij blijft te veel aan de oppervlakte, graaft niet diep genoeg in de verhalen en karakters door. En zo goed als de actrices hun spanningsboog bewaken, zo jammerlijk zit de tijdslijn van de tekst in elkaar. Een en ander klopt gewoon niet met de werkelijkheid. Of het moest zijn dat Ramskapelle zo vooruitstrevend was dat alle dorpbewoners er zo’n twintig jaar geleden al internetverbindingen en websites hadden. En dat terwijl foto’s van de inwoners wel nog voorbij rollen op een ouderwets diascherm? Ik dacht het niet.
Het Huis van Bourgondië is een productiehuis voor theater en performance in Maastricht. Het wil een onderzoeks- en ontwikkelingsplek zijn, waar beginnende theatermakers hun artistieke ideeën binnen een professionele context kunnen ontwikkelen. De drie actrices van Ramskapelle grijpen die kans met handen en voeten. Hun voorstelling munt uit in spelkwaliteit en spelplezier. Ze hebben het in zich om nog hoge ogen te gooien op dat vlak. Maar als makers heeft het gelegenheidsviertal volgens ons nog een iets langer parcours af te leggen.
Info: www.huisvanbourgondie.nl
|
| Dit artikel werd reeds 142 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|