Ibsen³ van De Tijd
Proevertjes Ibsen in de verre verte | 18 Oktober 2009 |
Een dramaturgisch interessant experiment. Dat is alvast één ding dat je van de voorstelling Ibsen³ van De Tijd kunt zeggen. Uit drie teksten van de Noorse theaterauteur Henrik Ibsen – Nora, of een poppenhuis, De vrouw van de zee en Hedda Gabler – toont regisseur Lucas Vandervost telkens het eerste bedrijf. Daarna krijgt het publiek de uiterste staartjes van de drie stukken te zien. Wat zich tussenin heeft afgespeeld, mag het publiek naar best vermogen zelf invullen. Als het witte gordijntje op de scène voor een laatste keer dichtschuift, hoor ik vanaf de rij achter me een onderdrukte, doch welgemeende What the f***! weerklinken. In de foyer ontspinnen zich enkele fikse discussies.
‘Wat geschrapt werd, wordt des te interessanter verzwegen’, kondigt De Tijd aan. Eén en ander laat zich inderdaad aan elkaar vastknopen. Nora, Elida en Hedda zitten elk op hun eigen manier opgesloten in de gevangenis van hun huwelijk. Zoveel leid je effectief af uit de drie eerste bedrijven die je te zien krijgt. Het slot toont de oplossingen die de vrouwen kiezen. Nora stapt op en doorbreekt daarmee alle burgerlijke conventies die haar tevoren verstikten. Elida schikt zich in het leven dat ze nooit gedroomd heeft. Hedda sluit af met een pistool tegen het hoofd. Wie de plotwendingen en details in de verhalen van Ibsen op prijs stelt, komt met deze voorstelling bedrogen uit. Je kunt Ibsen³ wél zien als een originele introductie tot de teksten van de Noorse theaterauteur. Lucas Vandervost, Michael Vergauwen en Suzanne Grotenhuis spelen met veel respect voor het oorspronkelijke tekstmateriaal. Ze brengen je proevertjes Ibsen op een dienblaadje, presenteren hem als een oude wijn die geenszins slechter is geworden met de jaren.
Zo groot als het respect is voor de tekst an sich, zo kritisch bekijken de acteurs hun personages. Uit de drie gespeelde bedrijven worden de gelijkenissen duidelijk tussen de drie opgevoerde vrouwen. Die worden nog extra in de verf gezet door het spel. De acteurs veranderen opvallend weinig van kleur, ze spelen elke rol met grote afstandelijkheid. Zo spreken ze altijd met het gezicht naar het publiek gewend, niet naar hun gesprekspartner. Sommige van de kostuums zijn op het karikaturale af en worden aangevuld met een arsenaal aan dikke sokken. Nu en dan lijkt het zelfs of de acteurs zich met een vleugje ironie van hun personages distantiëren. Dat is vooral opvallend in het spel van Michael Vergauwen en Lucas Vandervost, die elk van hun vele bijrollen minstens een armlengte van zich verwijderd houden. Suzanne Grotenhuis laat Nora, Hedda en Elida net iets dichter bij zich komen. Dat warmt de voorstelling een beetje op, maar maakt haar ook een tikje minder consequent.
Toch wringt de voorstelling wat. Je weet achteraf niet goed wat je ermee aan moet. Het publiek krijgt best veel: een introductie tot Ibsen, een oproep aan je verbeelding om het hele middenstuk aan te vullen, een stuk of wat brechtiaanse elementen (de grote afstand, het witte gordijn midden op de scène...), een stukje humor, een zeer, zeer zeldzaam ontroerend moment enzovoort. Je plukt hier en daar dus ongetwijfeld iets uit de voorstelling wat je aanspreekt, maar het klit te weinig samen en je blijft met heel veel vragen zitten achteraf. Ibsen³ heeft een erg boeiend dramaturgisch uitgangspunt, maar blijft daar te veel in steken. De titel dekt dus de lading niet. Drie fragmenten uit drie stukken, elk met nog een staartje eraan, blijkt niet Ibsen x Ibsen x Ibsen. Het is zelfs niet Ibsen + Ibsen + Ibsen, want daarvoor is er te veel weggelaten waarvoor te weinig in de plaats is gekomen.
Info: www.detijd.be
|
| Dit artikel werd reeds 123 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|