Dansant Pesten
fABULEUS, Pitsers | 9 Oktober 2009 |
© fABULEUS | De nieuwste productie die fABULEUS heeft gemaakt met jongeren en met twee jonge theatermakers is een bewegingsvoorstelling rond geweld en agressie geworden. Met school shooting. Een fenomeen dat te pas en te onpas in voorstellingen met en voor jongeren gebruikt kan worden, zoals Ines Minten in haar recensie over Monday van Jan terecht aangeeft. Bij Jan is het blijkbaar gepast, bij Pitsers is het toch wat overtrokken. Het blijft beperkt tot geschreeuw voor de videocamera en daarna wat geknal op een hoopje. Wel goed bedoeld, maar voor mij kwam deze scène niet geloofwaardig over. In tegenstelling tot veel van de rest van de productie. Gelukkig maar.
Pitsers is ontstaan uit een samenwerking van twee jonge professionele makers en een groep jongeren van 14 tot 18 jaar. (Over de missie en de werking van fABULEUS met, voor en door jongeren heb ik al eerder geschreven, en daarvoor verwijs ik naar het archief). Theatermaker Jef Van Gestel studeerde aan de toneelacademie Maastricht, maakte bij fABULEUS in 2006 Chatgirl, en is vooral actief in Nederland. Karolien Verlinden is choreografe (o.a. Rotterdamse Dansacademie), en danste ook in een vroegere fABULEUSproductie mee. Nauw met hun verbonden is scenograaf en geluidsontwerper Wannes Demeer. Met hun drieën vormen ze Tuning People, een collectief dat geluidstheater maakt. En geluid is een heel belangrijk onderdeel van deze productie geworden. Indringende en zware geluiden en klanken zetten de dansscènes aan, scènes waarin met stoelen gegooid wordt, tegen mensen wordt aangetrapt, waarin groepen zich tegen individuen opstellen of zich juist heel opzichtig en dreigend van hen afwenden. Het zijn choreografisch sterke momenten, door de groepschoreografie en ook door het danstalent van enkele jongeren. Ik moet zeggen dat dit een van de weinige producties is sinds Café Müller van Pina Bausch waarin stoelen me konden overtuigen. Stoelen worden zoals in Café Müller opzij geschoven, maar deze keer niet alleen vanuit onmacht en droefenis, maar ook vanuit een machtsvertoon, als dreiging. Stoelen worden kapot geslagen, zwiepen aan koorden boven de hoofden van groepsleden, worden als verhoog gebruikt om een jongen te kleineren door hem een jurkje aan te trekken. Te pas en te onpas schreeuwt die jongen een paar scènes later zijn frustraties uit voor een videocamera en doet dan aan ‘school shooting’.
Zoals gezegd, boeien de choreografische momenten, maar tussendoor wordt er wat veel en oppervlakkig herhaald. Veel wild geschreeuw en gebrul, veel getrap en geschop. Terwijl onderhuids pesten of iemand totaal negeren en doodzwijgen ook heel erge vormen van geweld zijn, maar die komen eigenlijk te weinig aan bod. Ik mis subtiel vilein. Er zijn wel aanzetten tot, maar die momenten worden dan weer overdonderd door te openlijke vormen van bruutheid.
Gelukkig ontbreekt humor niet, zoals moorden via mengeling van echte beelden en videobeelden, waarbij lustig met ketchup wordt gespoten, en de wellicht ook voor jongeren herkenbare sorrytirades. Pitsers is een boeiende cocktail geworden over geweld en agressie, met veel dansante body en overtuigende choreografieën, maar het miste een krachtige afdronk en blijvende nasmaak.
Info: www.fabuleus.be
|
| Dit artikel werd reeds 131 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|