Een verstild dolen.
Lotte van den Berg en OMSK, Het verdwalen in kaart | 15 September 2009 |
Lotte van den Berg gaat Het Toneelhuis verlaten, en zal naar Dordrecht trekken om daar artistiek leidster te worden van haar nieuw gezelschap OMSK. Tijdens de tweede septemberweek waren er verschillende producties van haar in Antwerpen te zien , zoals Stillen en Gerucht .(zie besprekingen werken van Lotte van den Berg in archief). Ze kwam ook naar Antwerpen met haar eerste project dat ze in Dordrecht maakte.
In de eerste helft van dit jaar heeft ze haar nieuwe stad verkend, en stelde ze zich o.a. volgende vragen: “wat betekent thuiskomen in een plek die je nog niet kent? Hoe leer je die gemeenschap kennen en hoe leert die jou kennen? Wat moet je met ‘Fernweh’ als je thuis bent en met heimwee als je in den vreemde bent?” Enzovoorts.
Met een zeventigtal Dordrechtenaren van alle leeftijden gaat ze op zoek door de stad. Foto’s, kiekjes, tekeningen, filmpjes, prenten, afdrukken op bakstenen, er wordt van alles verzameld, gemaakt, gecreëerd. Inventief wordt het immateriële en materiële van de stad geëxploreerd. Van dat alles was er dan op de grote scène van de Bourla een expositie. Zo waren er van portretfoto’s genaaide versies gemaakt: de omtrekken van het gezicht waren met een naaimachine vastgelegd, de ogen, de neus, de mond, niet altijd volledig, en de afgeknipte draden hingen er nog vaak aan, als tranen, als uitgelopen schmink, als een verdroogd masker.
Daarna werd het publiek naar de zitplaatsen geloodst, en begon de voorstelling, met een vijftigtal mensen, die vooraan op de grond zaten of opzij stonden, gekleed in allerlei kleren die leken opgevist te zijn uit jarenlang aangelegde verkleedkoffers. Een jongen in matrozenpak heeft een emmer en borstel bij zich. Letter voor letter kalkt hij op de vloer: ik voel vreugde bij de gedachte dat mijn dood onbelangrijk is. (Het is een zin naar een vers uit het gedicht Wanneer de lente komt van Fernando Pessoa). Op schermen krijg je de tekst duidelijker te lezen. Daarna loopt er een persoon dwars over de tekst, valt neer, dan nog een, die valt ook, dan twee die zich ontfermen over een liggende persoon, dan weer iemand die door loopt naar de achtercoulissen, dan weer vier. Allen zij ze uitgedost in carnavalskleren, als een piraat, een fee, een clown, Pipi Langkous, een elfje, …. Ze komen terug, vormen tableaus vivants, verdwijnen weer naar voor. Plastic afval dondert naar beneden, spreidt zich over de hele scène. Personen lopen er kwaad door, schoppen de ingedeukte flessen weg, daarna wordt alles in banen geveegd, en danst en schrijdt een oude vrouw aan de hand van Lotte naar de andere kant. Op grote lappen plastic leggen zich personen, ze worden ingerold, liggen er als in bodybags ingepakte doden bij, rij na rij. Op een bepaald moment is er echt een carnavalsbal, met Duitse schlagers en gehos. Tussen sommige personages voel je iets broeden, van anderen voel je de eenzaamheid in deze hossende massa, anderen gaan liever aan de kant wat kletsen. Vreugde, al dan niet opgelegd vertier, wisselt af met branieachtig gedrag, met lol en droefenis, steeds onder een laag van een verdwaalde eenzaamheid. Steeds een sfeer van zoekende mensen, op zoek naar iets, iemand, naar wat? Naar geborgenheid? Is het een verlangen naar een ander, naar anderen? Het gekrioel van die vijftig verklede mensen op de scène geeft het geheel iets spannends, en tegelijkertijd iets berustends. Is het een flaneren door een stad, een zoektocht in de stad, een dolen dat overgaat in verdwalen? Soms is er bijna niemand op de scène, dan zijn er weer heel veel, en ondertussen hebben een aantal weer iets anders aan. Onder de felle gloed van een ouderwetse lichtmachine liggen ze, als onder een ouderwetse hoogtezon. Om te genezen? Om nieuwe energie op te doen?
Het verdwalen in kaart is weer zo’n typische Lotte van den Berg-productie: vervreemdend, verstillend, bij momenten naar de strot grijpend, steeds raak. Dagen daarna denk je er nog aan, probeer je antwoorden te vinden, zoek en dwaal je zelf weer door de stad, het leven, jezelf.
Het is jammer dat Lotte van den Berg het Toneelhuis in Antwerpen verlaat, Dordrecht kan er alleen maar blij om zijn. Hopelijk krijgen we haar producties toch nog te zien in Vlaanderen.
Info: www.omsk.nl
|
| Dit artikel werd reeds 75 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|