Organische stukjes beweging en woord.
Fumiyo Ikeda/ Tim Etchells, In Pieces | 16 Juni 2009 |
Herinneringen. Voorvalletjes, ideetjes, persoonlijke herinneringen, keuzes, en nog zoveel meer uit je leven selecteren en dan vooral ordenen. Een poging om grip te krijgen op de chaos van je persoonlijke identiteit. Een onmenselijke opgave. Maar toch. Lijstjes maken, vele en lange lijstjes waarin emoties, verhalen, realiteit, fantasie, eigen mythes, eigen overpeinzingen vervat zijn. En die tonen. Dat is wat danseres Fumiyo Ikeda op de scène doet, in een stuk dat ze samen met de Britse performance-artiest Tim Etchells maakte.
Fumiyo Ikeda danst al 25 jaar bij Rosas, en was in heel veel stukken nadrukkelijk aanwezig. Af en toe bewandelt ze een eigen traject. Een paar seizoenen geleden maakte ze met Benjamin Verdonck in een regie van Alain Platel het heel beklijvende Nine Finger, een stuk over kindsoldaten. Haar tweede uitstapje uit Rosas maakt ze met Tim Etchells, een theatermaker die al vaker in België met de meest uiteenlopende performances te zien was. Bij Victoria (nu Campo) schreef en regisseerde hij That Night Follows Day, waarin zestien kinderen van zes tot vijftien jaar rechtstreeks het volwassen publiek aanspreken, en het het ene verwijt na de andere constatering naar het hoofd slingeren. Je voelt je als volwassene steeds ongemakkelijker worden.
In In Pieces wordt het publiek wel rechtstreeks aangesproken door Fumiyo Ikeda, maar niet op zo'n confronterende manier. Je kijkt en luistert naar haar, je geraakt in bewondering, in verwondering. Pas na de voorstelling reflecteer je over het geziene. Op het moment van het kijken word je wel meegezogen in haar verhaal, maar tot op een aangename observatie-afstand.
Ze begint met tellen en bij elk cijfer maakt ze een dansbeweging, herkenbaar, als herinnering aan het Rosas-bewegingsvocabulaire, maar toch is alles nieuw. Van dans gaat ze over naar mime, steeds nadat ze een getal gezegd heeft. Het rijtje zet ze verder, met losse woorden, zinnetjes. Vijftig keer zegt ze wel Yes, en steeds op een andere manier. Wat later in de performance herhaalt ze dat procedé met het woord Sorry. Fumiyo Ikeda is niet alleen een geweldige danseres, ook als actrice blinkt ze uit in het (be)spelen van een groot register stijlen in emoties. Korte zinnetjes van vroeger zegt ze, uit haar Japanse kindertijd, uit haar tijd nu met haar dochter, met ook vragen , bedenkingen. Deed ik het wel goed, heb ik toen de juiste keuzes genomen? Steeds in wisselende intonaties en lichaamsuitdrukkingen.
Dan vertelt ze in het Japans een verhaal over een aardbeving. Ze pakt een stoel, laat die driemaal trillen, gaat op de grond liggen, beeft. Herkenbaar in haar verhaal is het woord Rosas waarbij ze een typische Rosas-dansbeweging maakt. Ze herhaalt dat verhaal, steeds in een ander stijl: neutraal, enorm lachend, lachend-huilend, als een herleefde paniek van toen. Steeds pakkend.
De performance maakt een cirkel. We keren weer terug naar vragen en stellingen over het dagelijkse leven, maar nu met wat meer stelligheid. Dan volgen weer hele korte zinnetjes, losse woorden, louter dansbewegingen. Met als uitsmijter een Goodbye op verschillende manieren.
Stukjes herinneringen, mijmeringen, woorden, bewegingen, grimassen, gesticulaties, intonaties, emoties. Losse stukjes, die constant boeien en verwonderen, die harmonieus poëtisch samensmelten.
Info: www.kaaitheater.be en www.rosas.be
|
| Dit artikel werd reeds 182 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|