Creatief met maïzena.
Gosie Vervloessem & Einat Tuchman, Maïzena | 20 April 2009 |
Je moet er maar op komen, meer nog, je moet het maar aandurven, en nog meer: je moet het maar kunnen: op een podium drie kwartier met maïzena bezig zijn. Toen ik de aankondiging las dat Gosie Vervloessem iets met het bindmiddel ging doen, wist ik al dat dat wel goed zou komen. In een andere performance (zie archief) die zich ook gedeeltelijk in een keuken afspeelde, en gebaseerd was op experimentjes uit wetenschappelijke nieuwsgierigheid, had zij mij volop weten te charmeren. En dat doet ze nu ook met liters opgeloste maïzena, wasteiltjes vol witte brij.
De grote struise Gosie Vervloessem en de wat kleinere danseres Einat Tuchman (uit Israël) dragen teilen maizena-oplossingen naar het podium. Als dat goed vol staat, begint Vervloessem haar borsten en haar benen in te smeren, en drukt zich op het met zeil bedekte podium. Ze blijft even liggen, recht zich dan en laat een afdruk van haar lichaam zien, precies zoals Yves Klein bewerkstelligde met zijn vorm van bodyart door vrouwen met verf in te smeren en zich dan op de grond te rollen. Exact dezelfde vormen. Geef toe, een mooi experiment. De danseres drukt haar billen in de maïzena en probeert ook een afdruk na te laten. Maar die moet wat bijgewerkt worden. En zo zijn de vrouwen steeds opnieuw in de weer met de smurrie. Ze proberen torentjes te bouwen, maar daarvoor is de pap toch te slap. We krijgen uitleg over de wet van Newton i.v.m. vloeistof, maar ze bewijzen metterdaad dat de zwaartekracht bij aangemaakte maïzena anders werkt. Herakleitos komt ook aan het woord, met zijn “pantha rei.” Alles stroomt, maar bij maïzenavloeistoffen toch niet altijd vlot. Ze smeren zich in met het spul, ze wrijven het over hun gezichten, hun ruggen, dijen, borsten, haren, en langzaam glijdt de blubber als een inzakkende drilpudding langs hun lichaamsdelen. Gezichten worden lebberende dodenmaskers, mooi hoe een dikke klodder brij van nek naar tenen zakt, en een wit nat spoor achterlaat. De beelden lijken wel de rotsen uit de Bryce Canyon, die nu volledig in elkaar zakken. De Inca’s kenden geen maïzena, dat spul is iets typisch westers. Maar waarom moet een saus gebonden zijn?!, zo vragen de twee zich kwaad af. Einat danst, ze gooien maïzenaballen naar elkaar, spelen bommetje met op de achtergrond filmbeelden van noeste mannen die een sneeuwstorm in de bergen trotseren. Ze maken van de smurrie landkaarten op de bodem en leggen de problemen van Israël en België uit. Hoe krijg je de verschillende delen van het land toch met elkaar verbonden, In hun maïzenabrij lukt dat direct vloeiend.
Ze laten zien hoe Jezus over het water kon lopen, alleen dankzij de maïzena!
Ze plakken hun ogen met het blubberspul toe, ze rollen aan elkaar verbonden door de maïzena over het podium. Enzovoorts. Ik heb mij kostelijk geamuseerd. Deze verrassende performance is even glibberig als het bindmiddel zelf, maar werkt nog na: ’s anderendaags toen ik een roomsaus voor het Paasmenu moest binden, kon ik niet anders dan aan deze voorstelling denken. Na deze performance wordt het blij werken in de keuken.
Première was op het Takt#2- festival Dommelhof Neerpelt
Met steun van het productiecentrum Dommelhof
Info: www.takt.be
|
| Dit artikel werd reeds 317 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|