Een bizar theatersprookje.
Manah Depauw, Johnson & Johnson | 17 April 2009 |
Een groene grasvlakte, een miniatuurhuis ter grootte van een poppenhuis. Daarachter een grote witte maan, links een hoop aarde, achteraan een uitkijktoren. Een rustiek natuurlandschap. Johnson in camouflagepak en met baard komt op, stelt zich voor als jager Johnson, gaat af. Johnson in camouflagepak en met baard maar met een ander snoetje komt op, stelt zich voor als jager, verdwijnt. Wat later graaft een van de Johnsons een vrouw op uit de hoop aarde. Twee jagers, een vrouw. Gespeeld door twee vrouwen (Soetkin Demey en Manah Depauw) en een pop. En alle drie wisselen ze van rol. De ene keer is Depauw of Demey de 'good guy', dan zijn ze de 'bad Johnson', dan weer de vrouw. Ze hebben dan het geruite rokje van de pop aan, en de pop is dan gehuld in een camouflagepak. Maar alle drie met baard.
Vanaf het begin is het duidelijk: dit is een geschift spel van gespleten persoonlijkheden. De Jasonmythe wordt in deze ménage à trois ten top gedreven. De jager uit het sprookje vervult de symboolrol van de seksuele drift van de man. De mannen met de baarden zijn Blauwbaarden, ook in hun bedreigingen. De vrouw zal gedood worden, als ze de man in zijn gezicht durft te kijken. En natuurlijk ziet ze hem, indirect, via de weerspiegeling in het water. De Johnsons flippen in hun Narcissussyndroom. Geprojecteerde beelden van Sneeuwwitje uit de Disneyfilm maar dan met andere tekst vervolledigen dit bizarre en wreedaardige sprookje. Aangekondigd als een verhaal over een vrouw, een jager, een scheermes, ziekte en pijnstiller, groeit het uit tot een oersprookje over het schizofrene driftbestaan des mensen. Door een pop te gebruiken in het spel, wordt het existentiële gehalte van sprookjes, en van dit sprookje in het bijzonder nog verhoogd. De pop wordt symbool voor dé vrouw, dé mens. Een pop kun je echt de keel doorsnijden.
Het spel van de twee theatermaaksters is tegelijkertijd naïef ontwapenend en cool harteloos. Kinderlijk speels en bizar angstaanjagend. Rustig associatief en onderkoeld lollig wreed. Het bloed spat rond, de archetypen der mensheid zijn van hun schone schijn ontdaan, en staan er in hun essentie. Licht glimlachend én licht onthutst verlaat je de zaal, weg uit dit bizarre sprookje, weer terug in de even bizarre realiteit die je nu weer even iets anders zult percipiëren.
Info: www.margaritaproductions.be
|
| Dit artikel werd reeds 244 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|