Het laatste vuur van Ro en KVS
Schitterende tekst in overgepolijste, afstandelijke regie | 24 Maart 2009 |
Acht personages staan bij een houtkacheltje te kleumen in de sneeuw. Op de rand van het podium komen ze vertellen over een gebeurtenis op een 'klaarlichte middag' in augustus, hoogzomer, een stuk of wat jaar geleden. Die dag 'leende' de drugsverslaafde Olaf een auto. Hoofdagente Edna dacht met een vluchtende terrorist te maken te hebben, zette de achtervolging in en reed een achtjarige jongen dood. De buurtbewoners van het vergeten stadsdeel waar het ongeval plaatsvindt, schrikken op. Voortaan zien ze zichzelf en de anderen in een voorgoed ander licht.
In een filmische mozaïekvertelling die erg doet denken aan de structuur van films zoals Amores Perros of Babel krijgt het publiek vervolgens het hele verhaal te horen. Zo goed als alle betrokkenen kampen op hun manier met schuldgevoelens. Hoe terecht zijn die, hoe ga je ermee om, hoe raak je ervan af? En hoe pas je ze in in je leven dat zo eigenlijk al gecompliceerd genoeg was? De dementerende oma van de verongelukte jongen is het zout op de wonde. 'Voor oma Schraube is het het ergste, omdat die steeds weer vergeet, wat er gebeurd is.' Voor haar gaat haar kleinzoon verscheidene keren per dag, dag na dag, dood. Bovendien verstoort ze telkens weer het rouwproces van wie haar omringt. De wonden blijven bloeden.
De Duitse auteur Dea Loher schreef met Het laatste vuur een gitzwarte tekst over een gemeenschap waarvan de individuen door een drama nader tot elkaar komen. 'Tijdelijk.' En 'Begrijpen. Daarvan was nooit sprake.' Regisseur Alize Zandwijk kiest voor een afstandelijke, tot in de puntjes gepolijste regie. Daarin komen de filmische montagestructuur en de vertelwijze van de tekst goed tot hun recht. De personages spreken nu eens in de eerste, dan weer in de derde persoon over zichzelf. Vooral Fania Sorel als de ex-lerares met de geamputeerde borsten en Sylvia Poorta als de moeder van het dode kind tonen daarin een heel register van hun kunnen. Waar de tekst het toelaat, zet Zandwijk in op humor. Die geeft de donkere inhoud hier en daar een licht accent, maar maakt de emotionele afstand tegelijk nog groter. Daardoor lijkt de opeenstapeling van individuele drama's alleen maar overdreven en komt ze nooit echt aan bij het publiek. Van dit stuk heb ik dan ook vooral genoten toen ik er achteraf de tekst van Dea Loher op na sloeg, rustig thuis, met de publicatie in de sofa. De voorstelling van Ro en KVS mist zoveel van wat wél in de tekst verborgen ligt. Pas bij het lezen begreep ik goed waarom het tijdschrift Theater Heute Het laatste vuur in 2008 heeft uitgeroepen tot 'Stück des Jahres'.
Info: www.kvs.be
|
| Dit artikel werd reeds 285 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|