The Lonely Beast/Het eenzame beest van HETPALEIS
Vreemde kloof tussen acteur en auteur | 1 Maart 2009 |
In The Lonely Beast/Het eenzame beest van HETPALEIS haalt actrice An De Donder de zwartste gedachten, herinneringen en fantasieën naar boven die een pril tienerhoofd kunnen produceren. Door de manier waarop ze haar personage A. neerzet, maakt ze van Stefan Percevals tekst een dramatische tientonner die alle aanwezige humor meedogenloos platwalst.
Voor het publiek de zal in mag, krijgt iedereen een witte overall aan. De toeschouwers nemen plaats op twee tribunes tegenover elkaar. Het speelvlak ligt er tussenin. Dankzij de witte pakken kan het publiek dienstdoen als decor. De projecties die in de voorstelling veelvuldig gebruikt worden, lopen van de twee schermen in het midden van de tribunes over de aanwezigen heen. Geregeld zie je fragmenten uit een computergame. Die illustreren een extra aspect van het tieneruniversum, maar hebben verder weinig met het verhaal te maken. De Donder zorgt zelf ook voor beelden door te spelen met een camera die op het uiteinde van het speelvlak staat. In de fantasie waarin ze romantische gesprekjes en zoenen uitprobeert met een ingebeeld vriendje komt ze bijvoorbeeld heel dicht bij de camera, zodat de beelden een close-up vormen. Een leuke vondst, die het jonge publiek erg lijkt aan te spreken.
A. kampt met typische tienerproblemen (ontluikende seksualiteit, de zoektocht naar een eigen identiteit, het belang van de mening van leeftijdgenoten en alle onzekerheden die daarmee gepaard gaan). Maar verder heeft ze het toch echt niet getroffen. Haar vader is een blaffende bastard die niets doet dan schelden en slaan, haar beste vriend – de hond Ducky – wordt tijdens een wandeling aangevallen door een andere viervoeter en sterft. A. is verschrikkelijk eenzaam, voelt zich ontzettend onbegrepen en ongewild en vlucht in haar eigen wereldje waar de grenzen tussen realiteit en fictie vervagen. Ze maakt plannen om weg te lopen, wenst haar vader dood, vraagt zich af hoe haar eigen begrafenis eruit zal zien en fantaseert over het verdriet dat iedereen zal hebben als ze er niet meer is.
De voorstelling geeft op zich een mooi beeld van hoe moeilijk het kan zijn om veertien te zijn en te worstelen met de plek die je voor jezelf in de wereld wil creëren. Maar toch. Ergens zit er een vreemd kantje aan dit personage, dat identificatie voor een groot stuk in de weg staat. Wat ook bijzonder hard opvalt in The Lonely Beast is dat actrice en auteur niet op dezelfde golflengte zitten wat het humoristische gehalte van de tekst betreft. An De Donder lijkt dat zelf ook te beseffen: 'De tekst op zich is niet zwaar, maar hij is het wel zoals ik hem lees', zegt ze. 'Mijn humor is anders dan die van Stefan. Als Stefan diezelfde tekst leest, dan zit daar humor in. Maar ik moet die humor ergens anders zoeken.' Uiteraard interpreteert iedereen een tekst op een andere manier. Maar in dit geval wringt er iets. De humor van Perceval klinkt immers zeer duidelijk door de woorden, maar op spelniveau komt hij nergens uit de verf. Die tweespalt bezorgt de voorstelling een extra, schizofreen laagje, dat je nog moeilijk opzij kunt zetten als je het eenmaal hebt opgemerkt. Het geheel had sterker gestaan als De Donder zich had overgegeven aan de knipogen van Perceval, die té hard doorklinken om zomaar weggespeeld te worden.
Info: www.hetpaleis.be
|
| Dit artikel werd reeds 292 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|