Doordringen in perceptie.
Salva Sanchis, Objects in mirror are closer than they appear. | 20 Januari 2009 |
Bj het betreden van de zaal, krijg je oordopjes. Terwijl je je installeert krijg je op een scherm de instructies geprojecteerd hoe je die dingen in je oren moet steken, en ook de waarschuwing dat je die dopjes de hele voorstelling moet inhouden. En dat klopt ook, want af en toe zijn er van die snerpende hoge tonen die niet gezond zijn voor het gehoorgestel. Door die oordopjes ga je op een andere, meer gedempte, manier horen. Een andere auditieve perceptie. En zoals de titel ook al suggereert, gaat deze dansvoorstelling ook over spiegelbeelden, over visuele perceptie.
Opzij staan de technische tafels: micro's, mengpanelen, enzovoorts. Op de dansvloer staat een vrouw wat in een hoek verscholen. Aan haar wordt een reeks vragen gesteld, met blijkbaar de bedoeling kinderherinneringen op te halen. Welke plek, wat deed je toen, speelde je samen met andere kinderen, stond je alleen in de groep. Ze beeldt de antwoorden uit: dat gaat van schouderophalen over beweging van "ik weet het niet meer" tot een wilder gesticuleren. Draait het hier om een beschrijving van een ervaring van uit het lichaam treden (waarop in de begeleidende flyer sprake van is)? En waarom deze vragen?
Is het een experiment? Daar begint het op te lijken: een experiment om het experiment. Over bewegingen, taal, perceptie. Eerst vertelt een danseres iets alleen. Dan komen er anderen bij, ze vertellen iets. Je denkt in eerste instantie dat zij aan het woord zijn. Maar dan merk je dat de stemmen niet kloppen. Aan de zijkant zie je andere personen in de microfonen spreken. Het resultaat van het experiment wordt samengevat: Visuele en auditieve signalen die samen worden waargenomen, worden door de meeste mensen aan elkaar gelinkt. Maar dat is dus niet altijd waar. Die boodschap wordt erg vaak herhaald. Maar zijn het echte repetitieve uitspraken?
Zo draait de hele voorstelling rond waarnemen en perceptie. Ook puur visueel. Een danser danst zijn module, dan worden daar videobeelden bij geprojecteerd. Is het een rechtstreekse projectie of is het een filmpje dat van te voren is opgenomen? Zijn het echte registratiebeelden of zijn het echte spiegelbeelden, of niet? Een tweede projectie wordt erin geschoven. Driedubbele spiegels of niet? Blijkbaar niet, want de bewegingen in het echt zijn soms niet echt hetzelfde, en af en toe krijg je tegenovergestelde bewegingen, en wordt er gevarieerd op de bewegingsmodulen. Die beelden worden dan nog versterkt met een basgitarist die live op de scène zit; daarna zit hij ook in de projectie, daarna is hij nog alleen op het scherm.
Voeg daarbij de vaak ijle klanken, de reeksen herhaalde woorden en zinnen, de vervorming in waarneming door de oordopjes, en je krijgt als het ware een roeswaarneming.
Afgesloten wordt met een populair lied: Hit me van Britney Spears. Het is alsof de danseres zingt, maar de stem komt van de man die aan de zijkant zingt. Playback dus, maar dan toch weer niet helemaal. Zo wordt er niet alleen gespeeld met en op de laag van echt waarneembaar tegenover illusie, maar ook op de laag van lage tegenover hoge cultuur. En hoe die tegenstellingen kunnen wegvallen, zelfs kunnen samengaan. Of niet?
Info: www.kaaitheater.be
|
| Dit artikel werd reeds 401 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|