| Pepijn Lievens speelt Stofzuiger: door het leven zelf geschreven. | 17 Januari 2009 |
Acteur en schrijver Pepijn Lievens is een vlotte verteller. Niet enkel als hij schrijft, ook als hij acteert. En dikwijls speelt hij wat hij zelf geschreven heeft. Dat is nu ook weer het geval met Stofzuiger, al staat deze productie helemaal apart in zijn theaterloopbaan en zelfs in zijn leven.
Stofzuiger is de theaterbewerking van het boek Relaas van een stofzuiger uitgegeven bij Houtekiet (2008). Het is het autobiografische relaas van Pepijn Lievens over zijn cocaïneverslaving en de bevrijding ervan. De schrijver maakte zelf de bewerking en beperkt zich dan ook tot de meest essentiële gebeurtenissen. Hij brengt ze in een regie van Mich Walschaerts (de helft van Kommil Foo) en als een productie van zijn net opgerichte groep: De Bende van de Prins.
Met ontbloot bovenlijf en kaalgeschoren hoofd staat hij in het witte poeder in een lege ruimte. Meer heeft hij niet nodig om zijn openbare biecht te doen, al is het meer vechten dan biechten, meer uitspuwen dan bekennen. Het publiek uitdagend met de vinger wijzend, wil en zal hij gehoord worden. Geen gezeik, geen gepreek. Recht voor de raap zeggen hoe en waar en waarom het begonnen is. Hoe makkelijk het eigenlijk begint. Hoe je helemaal wegzweeft en hoe ongenaakbaar je leven wordt. Hoe moeilijk het wordt om er van af te geraken. Hoe depressief je wordt, maar ook hoe agressief. Hoe je wel eens op het schavotje klimt om er een eind aan te maken. Hoe de anderen je geen reet kunnen schelen.
Pepijn Lievens heeft het vooral over zichzelf, omdat het geen zin heeft de schuld op anderen te schuiven. Je duikt zelf de tunnel in, je moet er je ook zelf uit bevrijden. Zijn boek noch zijn toneelstuk zijn raadgevend bedoeld. Lievens schrijft een trauma van zich af. Door er over te schrijven, door er over te spreken op gespreksavonden en door er over te acteren, legt hij zichzelf een therapie op. Tegelijk neemt hij ook afstand van hetgeen hem overkomen is. Hij kan zichzelf, zijn trippen, de risico's en een bijna doodservaring nu met een zekere ironie en met zelfspot bekijken.
Als toneelvoorstelling overstijgt Stofzuiger het verteltheater. Pepijn Lievens speelt geen rol, geen personage, maar zichzelf. Dat kan maar als het stuk door het leven van de speler zelf is geschreven. En dan nog maakt men het zelden mee dat een speler zich zo authentiek, zo gedreven, zo menselijk en eerlijk durft op te stellen.
Onderwijsinstellingen en allerhande vormingsgroepen krijgen met Stofzuiger uitstekend en actueel discussiemateriaal uit de eerste hand aangeboden. Dat de voorstelling veel waardering wegdraagt, heeft niet enkel met de inhoud en de vertolker te maken, maar ook met het feit dat het hier om een kleinschalige productie gaat die met weinig middelen en in een kleine ruimte kan gebracht worden. Het is intiem theater, theater waar je de speler(s) haast kan aanraken en de confrontatie met een live-optreden zeer sterk werkt. Daar hebben jongeren er te weinig van. Zowel het jong trappelend talent van theatermakers, dat te weinig opvang en kansen krijgt als het jong publiek dat veel alerter reageert als het nauw bij een productie betrokken wordt. In hoeverre de subsidiërende overheid, de vele commissies, het onderwijs en de culturele centra daar mee bezig zijn, blijft nog altijd een dwingende vraag.
Info:
Stofzuiger gaat op tournee tot in april 2009.
info@bis-producties.be
|
| Dit artikel werd reeds 543 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|