Een ziek kind levert een fantasiegevecht.
fABULEUS/ Leen Roels, Leuke Mieke | 7 Januari 2009 |
Een voorstelling maken over leukemie: het ligt niet voor de hand. En dan ook nog voor kinderen. Theatermaakster Leen Roels heeft het aangedurfd, en ze heeft een productie gecreëerd die zoals echt theater ontroert en verblijdt. De ene keer worden je emoties geraakt, de andere keer krijg je bijna de slappe lach. Zo ervaarden het kinderen rondom mij, en zo ervaarde ik het ook. fABULEUS weet perfect realiteit en fictie, een traan en een lach, werkelijkheid en sprookjessfeer te combineren, en sentimenteel gedoe te vermijden.
Want sentiment ligt voor het oprapen als je een stuk maakt over kanker, en dan nog over kanker bij kinderen. Ik las onlangs op een kalender het volgende: "Kunst brengt ons op plaatsen die voor ons verstand ontoegankelijk zijn." Deze productie Leuke Mieke ook. Rationeel ben je snel geneigd kinderen van ziekte en dood weg te houden. Dodende kanker blijft – en niet alleen voor kinderen – nog een sterk taboe. Rationeel weet je natuurlijk ook dat dat taboe doorbroken moet worden. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. En dan zie je dit toneelstuk van een jonge theatermaakster bij een gezelschap dat werkt voor en met jonge mensen. (tussen haakjes: fABULEUS is door zijn werking met jonge theatermakers en voor jonge mensen genomineerd voor de Vlaamse cultuurprijs Jeugdtheater).
Leuke Mieke: even denk je: wat een cynische titel. Maar het is een oprechte kinderlijke associatie bij het horen van de naam van de dodelijke bloedziekte. Het stuk is ook in zijn geheel geen cynisch omgaan met de ziekte. Integendeel: Het is een eerlijke weergave van hoe een kind de ziekte in zijn verschillende stadia ervaart, hoe het met fantasie de kanker te lijf gaat, hoe de omgeving kan reageren. En in dit stuk is het patiëntje een mens, niet alleen met kommer en kwel, maar een mens die wil leven, lachen, huilen, plezier maken, nadenken, schelden, liefhebben.
Leukemie wordt aan kinderen vaak uitgelegd als een strijd tussen twee legers in je lichaam. Een gevecht tussen het rode en het witte leger. En daartussen sta jij, en moet jij jouw gevecht leveren. Hoofdpersonage Liesa (Leen Roels zelf) probeert ook dat gevecht aan te gaan, schept een fantasiefiguur Felix (de jonge Maarten Van Aerschot) die haar in het begin volgt, maar dan steeds meer initiatief neemt, meer aan het woord is. Ze levert zelfs een zwaardgevecht met hem. Hij haalt het, zij sterft maar als in een sprookje keert zij terug met Felix. Tussen die fantasiemomenten met een 'waarzegverteller' kruipt de realiteit. Er is de slepende ziekte, de onrust van de moeder. Zij komt steeds minder aan het woord, omdat Liesa vooral een innerlijk gevecht levert, en met zichzelf bezig is. Op het einde berust (alhoewel) de moeder (mooi gespeeld oor Ruth Bastiaensen). In de realiteit verschijnen ook de juffrouw en de verpleegster( al die rollen worden vertolkt door Ruth Bastiaensen). Zij spreken al dan niet in rijm en deze typetjes vervrolijken het stuk. Maar ook de humor die Leen Roels als leukemiepatiëntje toont in woord en spel, zorgen voor rake momenten. Zoals we van haar gewoon zijn, weet ze alle registers open te trekken, weet ze steeds de juiste toon te zetten en de juiste snaar te raken. Dramaturgisch houdt de productie een mooi evenwicht tussen verdriet en humor, tussen fantasie en realiteit, tussen over – en underacting. De ene keer wordt er heel uitbundig gepeeld, de andere keer raakt de subtiliteit in het spel je.
Door de gelaagdheid in de inhoud en spel treft de productie zowel kinderen (vanaf 10 jaar) als ook volwassenen. Het stemt je tot nadenken, tot meevoelen, tot empathie in dit "leven met een hoek af".
Info: www.fabuleus.be
|
| Dit artikel werd reeds 575 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|