De kunst van het rouwen
Cement door JAN | 3 November 2008 |
JAN was deze zomer nog te zien op het theaterfestival met de voorstelling Thierry en bereikte daarmee een hoogtepunt in zijn nog prille bestaan. Met Cement, hun jongse telg, gaan ze verder met de formule om met jongeren professioneel theater te maken dat én jongeren én volwassenen wil boeien.
Cement is gebaseerd op The Cement garden van Ian McEwan en vertelt het verhaal van twee broers en twee zussen die hun ouders kwijt zijn. Ze hebben hun moeder begraven maar proberen net te doen alsof ze niet gestorven is. Zo kan alles nog bij het oude blijven. Cement gaat over een rouwproces dat lang blijft hangen in de ontkennende fase. 'Wir haben es nicht gewusst' werkt een tijdje, maar hoe lang kan je jezelf dat wijsmaken? Langzaam maar zeker verlaten ze hun rol van kinderen in het gezin en gaan ze zelf de ouders spelen.
JAN wil met onervaren en vaak jonge acteurs een kwetsbaar en eerlijk theater brengen dat zijn wortels heeft in de samenleving en dicht bij het publiek staat. Voor Cement hebben ze twee oudgediende jongeren, Simon van Buyten en Margot Hallemans, aangevuld met een jong knaapje (Ruben Hendrickx) en een jonge professionele actrice (Femke Heijens). De keuze voor juist deze acteurs is helder al werkt de chemie tussen de acteurs niet altijd. De oudste zus lijkt vaak vastgezet op één plaats waardoor ze heel moeilijk contact kan maken met de anderen. Op zich een interessant uitgangspunt om de oudste zus besluitloos te verankeren maar daar is naar onze bescheiden mening weinig mee gedaan. De jongste spelers blijven dicht bij zichzelf en daarin zie je duidelijk de kracht van spelende kinderen. Door hun aanwezigheid en vaak spontane spel wint de voorstelling aan geloofwaardigheid.
De nieuwe tekst is doelbewust zeer eenvoudig gehouden maar mist daardoor wel zeggingskracht en vaak ook een coherente opbouw. De verschillende scènes hangen met lichte touwtjes en elastiekjes aan elkaar en dat kan de eenvoudige, vaak eenlagige tekst niet verhullen.
De scènebeelden zijn sober en helder. Toch ontbreekt het stuk een zekere spanning en vaart om te blijven boeien. Het lijkt vaak te kruipen van het ene scènebeeld naar het andere, niet wetend wat te doen tenzij langzaam te kruipen. Hierdoor krijgt het een zekere heiligheid mee die de afstand met het publiek alleen maar groter maakt, en dat terwijl JAN juist tussen de mensen en dicht bij het hart wil blijven.
Cement heeft weinig om het lijf en blijft niet aan je kleren hangen. Het ontbreekt aan een sterke tekst, zowel qua verhaal als qua taalklank. Daar kunnen de scènebeelden, de acteerprestaties en de op zich interessante thematiek weinig aan veranderen.
|
| Dit artikel werd reeds 430 keer gelezen. | auteur(s):Arnaud Deflem |
|