Niemand kan in je hoofd.
Ontroerend goed ism Kc Belgie, Personal Tragedy | 30 Oktober 2008 |
Het licht gaat uit, een jongen schuift zich achter een laptop. Verder is er niets te zien. De vloerspotjes verlichten vooral zichzelf, op het podium hoor je wat geschuifel maar zie je vooralsnog niets. Er wordt een tekst op de speelvloer geprojecteerd. "het is donker". Gegniffel in de zaal.
Langzaam maar zeker dwalen, zoeken, tasten drie individuen door dat duister. Je hoort amper wat ze fluisteren maar via de tekstprojecties kan je de minigesprekjes toch goed volgen. Het duister maakt anoniem, geslachtloos ("zijt gij een vrouw?") en laat de vrije ruimte voor fysieke lust. Zonder oordeel, zonder verleden en zonder toekomst.
Met een zekere onhandigheid die gepaard gaat met het beperkte zicht leven de drie personages zich uit in allerlei pornografische standjes. Met een suikerlaag van zwarte situatiehumor wordt de stront van extreme seksuele fantasieën voorgeschoteld aan het hongerige publiek. Dat kijkt, lacht en slikt.
Het duister trekt weg, net als de kledij en de eerdere onhandigheid. De personages voelen zich steeds meer thuis in de darkroom en werken naar hun orgasme toe. Achteraf blijkt dat ze allemaal een dubbelleven hebben.
De voorstelling gebruikt de darkroom om tegelijk het plezier en de leegte van anonieme losbandigheid aan de kaak te stellen. Maar Ontroerend Goed gaat nog een stap verder en wijst ook de voyeur met een vinger. Net zoals de jongeman achter de laptop deze seksuele orgieën heeft bekeken en er van genoten, zo heb je dat als publiek ook gedaan. Het Internet geeft je zo gemakkelijk toegang tot de gekste seksuele fantasieën dat je er, voor je het weet, van gaat houden. Maar niemand mag het weten, en niemand hoeft het te weten, want je bent veilig thuis wanneer je kijkt. Door de personages niet uit te werken en ze anoniem en inwisselbaar te maken schuift de focus naar de voyeur. De voorstelling blijft daardoor performance en de impact gering.
De verwijzingen naar Reve, waar Ontroerend Goed gewag van maakt in de perstekst, zijn zo impliciet geworden dat ik meer aan Reve dacht tijdens een geanimeerd gesprek in de foyer over de schadelijke effecten van shampoo dan tijdens de voorstelling. Maar misschien werd dat gesprek dan weer juist mogelijk gemaakt door de voorstelling. Dat weet ik niet.
Personal Tragedy is goed gemaakt, kent een eenvoudige opbouw en met hulp van kleine grapjes gaat de wrange boodschap er vlot in bij het publiek. De angel aan het eind is er, maar is misschien net wat te klein om echt pijn te doen.
Info: www.kunstencentrumbelgie.com of www.ontroerendgoed.be
|
| Dit artikel werd reeds 412 keer gelezen. | auteur(s):Arnaud Deflem |
|