De radicale verliezers/Les perdants radicaux van KVS (Raven Ruëll)
Startpunt van een beeldend, antirationeel experiment | 28 Oktober 2008 |
Twee jaar geleden verhuisde theatermaker Raven Ruëll naar Luik, de stad van Simenon. Hij verdiepte zich in diens romans durs, waarin telkens wel iemand vermoord wordt of zelfmoord pleegt, en ontdekte dat de dochter van de auteur eveneens, op jonge leeftijd, zelfmoord heeft gepleegd. Vanuit dat uitgangspunt ondernam Ruëll een theatrale zoektocht naar de plaats die de dood vandaag in onze maatschappij krijgt. Of beter gezegd: de plaats die hij niet langer krijgt. Resultaat is een beeldende voorstelling waarvan de met performance gerelateerde fragmenten door een flinterdunne rode draad verbonden zijn.
De dood van een kind is het meest radicale verlies dat er bestaat. Dat was één van de belangrijkere conclusies die Raven Ruëll uit zijn lectuur heeft getrokken. Een overleden baby en het waanzinnige verdriet van de moeder kon in de voorstelling dus niet ontbreken. De radicale verliezers bestaat volledig uit dergelijke fragmenten, het ene al herkenbaarder dan het andere. Een cynische schrijver laat zich interviewen en heeft het uitgebreid over de dood en de manier waarop die in de westerse maatschappij van vandaag uit het zicht wordt gehouden: 'Het is vandaag niet meer normaal om dood te zijn en dat is bizar!' Even later wordt het gesprek persoonlijker. De interviewer vraagt hem naar de zelfmoord van zijn eigen vrouw – die overigens beschreven wordt met behulp van een tekst van Heiner Müller. Dan breekt ook hij echter het gesprek vrij snel af. Na dit fragment verdwijnt de taal grotendeels uit de voorstelling en neemt de theatrale zoektocht een hoofdzakelijk visuele vorm aan. Communiceren doen de personages vooral via beelden, kreten, huilen, lachen. Sommige gaan expliciet op zoek naar rituelen, andere tonen aan hoezeer de westerse dodenriten onder het stof zijn geraakt. Nu en dan zingt iemand een lied.
In de opeenvolging van performance-achtige scènes zit een vage rode draad. Uiteindelijk blijken we allemaal radicale verliezers, want of we de dood nu proberen te negeren, hem een expliciete plaats geven, hem omarmen of uitdagen, hij wint het op het laatst altijd op het leven. Dat kan een conclusie uit de voorstelling zijn. Een sluitend verhaal moet je in De radicale verliezers echter niet zoeken. Raven Ruëll heeft het gehad met rationeel theater, met repertoire, met al te veel tekst. Dat alles heeft hij in het verleden genoeg uitgepuurd, vindt hij. Nu is het tijd voor een andere weg, één die het publiek raakt zonder omweg via de rede. Op dat vlak is deze voorstelling zeker ook een zoektocht, en bij momenten een erg boeiende. Er zitten treffende momenten in het stuk. Sommige raken je onverwacht en hard. Andere doen je niets, doen te weinig een belletje rinkelen of roepen vragen op als: 'Waar is dit in godsnaam voor nodig?' De radicale verliezers/Les perdants radicaux is een meanderende voorstelling waarvan de sterkste momenten een startpunt kunnen zijn voor het vervolg van het beeldende experiment.
Info: www.kvs.be
|
| Dit artikel werd reeds 258 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|