Een inbrekerstragikomedie.
Peter De Graef/Rataplanproducties, Inside Stories | 8 Oktober 2008 |
Theatermaker Peter De Graef die steeds opnieuw verrast als acteur, regisseur en zeker als auteur, is voor 2008 en 2009 de huisartiest van Rataplan (Borgerhout). Daar ging op het einde van vorig seizoen zijn monoloog zoals de dingen gaan … " (zie archief) in première. En bij het begin van het nieuwe seizoen stond hij mee op de planken in Rataplan in zijn nieuwe voorstelling Inside Stories. Hij schreef de tekst, deed de regie en speelt zelf mee.
Dit nieuwste stuk van Peter De Graef heet een "inbrekerstragedie" te zijn. Een man leeft alleen op een zolderkamer, met zichzelf als gezelschap, zijn moeder als schim, en hij wordt lastig gevallen door een broer en inbreker in moeilijkheden. Hij wil die man niet in huis, maar kan niet anders, en volgt hem op een van zijn inbraken. Zo zou je het verhaal kunnen samenvatten, maar ook weer niet. Zoals zo vaak bij teksten van Peter De Graef krijgen de plots en verhaallijnen surrealistische proporties en wordt de werkelijkheid in vraag gesteld, maatschappelijk en vooral filosofisch. Waar ligt de grens tussen zijn en schijn, tussen blijken en echt bestaan. Is er überhaupt wel een echtheid in ons bestaan? Is alles uitgetekend zoals het decor en de bankkluisjes? Zo ja, kun je dan ook alles uitvegen, en met een paar lijnen veranderen? Tristan Versteven (als man), Lilian Keersmaekers (als moederverschijning) en Peter De Graef als inbreker spelen een spelletje met de dramatische realiteit en surreële illusie, met verhaal en mythe, met schijnbare werkelijkheid en werkelijke schijn. Een grillig kronkelend intrige- en plotspel dat we van Peter De Graef wel gewoon zijn, en waarin hij uitblinkt. En dat door zijn eigen acteren versterkt wordt. Door zijn ingehouden, spastische bewegingen, zijn snerpende stem, zijn trillende en struikelende woorden wordt een personage, een mens met een hoekje af, haarfijn op het podium gezet.
Het geheel is een well made play – stuk. Goed getimed, mooi gedoseerd, goed gespeeld. Een stuk dat inhoudelijk intrigeert, op het moment van het kijken. Maar meer ook niet. Maar moet het überhaupt wel meer zijn? Dat hoeft toch niet altijd. Nee toch?
Info: www.rataplanvzw.be
|
| Dit artikel werd reeds 442 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|