Pyreneeėn van 't Arsenaal
De lach als antwoord | 23 September 2008 |
Een man met of zonder midlifecrisis valt van een rots in de Franse Pyreneeėn en is zijn geheugen kwijt. Een jonge vrouw, werkneemster van het consulaat, wil hem helpen om de puzzel weer in elkaar te doen passen. 't Arsenaal kiest in zijn enscenering van David Greigs Pyreneeėn (2005) resoluut voor de weg van de lach. Onder de oppervlakte deinen relevante vragen mee.
De man (Jos Geens) worstelt met zijn gebrek aan identiteit, maar nog meer met de kriebels die hij begint te voelen voor de veel te jonge, emotionele en hopeloos onhandige Anna (Lien De Graeve). En hoewel het niet hebben van een naam en herinneringen hem nu en dan te zwaar valt, geniet hij toch ook van de zorgeloosheid van zijn herboren bestaan: 'In de sneeuw, toen ik mijn ogen opende... Ik voelde mij helemaal hoe moet ik dat zeggen? Ik voelde mij helemaal zuiver. Een gevoel van zuiverheid. Alles was wit. En dan die kou... ik voelde mij zo... opgelucht. Alsof ik net wakker was geworden na een nachtmerrie waarvan ik mij niets meer kan herinneren.'
Andere personages duiken echter op en bezoedelen de herwonnen zuiverheid van Bob, Keith, whatever stukje bij beetje. Uiteindelijk blijven vooral vragen over. Wat als een man van vijftig, die verstrikt zit in een zieltogend huwelijk bijvoorbeeld, de kans krijgt om opnieuw te beginnen? Maar dan echt opnieuw, met een volstrekt blanco blad? Zijn geheugen verliezen zou handig zijn voor het experiment. Zijn eigen dood ensceneren is een andere mogelijkheid. De waarheid? Die gaat ergens in het midden verloren. De interessantste vraag die na het stuk blijft hangen, is of een mens het beter zou doen als hij die tweede kans krijgt. Stel, hij vlucht uit de middelmatigheid die hem verstikte. Maakt hij in de vrije lucht van de Pyreneeėn dan radicaal andere keuzes? Of duikt hij terug in de middelmatigheid die hij verafschuwde, maar die wel veilig is en vertrouwd?
Die problematiek verpakt regisseur Domien Van Der Meiren in een makkelijk toegankelijk concept, gestoeld op humor. Hilarisch is de hotelhouder (Luc Springuel) die alle nationaliteiten in zich verenigt, verschillende dialecten hanteert en daardoor zowel universeel als amorf wordt. Dat spelen op de lach zorgt voor een onderhoudende voorstelling, maar verdoezelt tegelijk een deel van de veellagigheid van de tekst, waardoor een aantal vragen vluchtig passeert zonder een aanzet tot antwoord te krijgen.
Info: www.tarsenaal.be
|
| Dit artikel werd reeds 362 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|