Aan de haven van Genk.
De Queeste, Poort Langerlo | 19 September 2008 |
Jaja, ook Genk kent een haven. Aan het Albertkanaal. Al bijna zestig jaar. Eerst als "port charbonnier" en na de sluiting van de mijnen als binnenhaven en containerterminal. Haven Genk is geëvolueerd van open terrein tot kades met "verboden toegang voor onbevoegden". En rond deze havengeschiedenis heeft De Queeste een mooi stuk gemaakt.
Theatermakershuis De Queeste bestaat nu al weer tien jaar . De laatste jaren heeft dit enig Limburgs professioneel theatergezelschap een vaste stek gevonden in Genk, en elk jaar zetten de theatermakers daar een 'Buurtpatrouille'-project op. Dat gebeurt in het kader van het Vertelfestival van cultuurcentrum Genk. Een stuk lokale (of regionale) recente geschiedenis wordt onder de loep genomen: er wordt onderzoek verricht over een wijk, er worden interviews afgenomen, en uit al dat verzameld materiaal wordt dan een productie op poten gezet, meestal door jonge, pas afgestudeerde acteurs onder coaching van de vaste mensen van de Queeste. En meestal levert dat pareltjes van voorstellingen op. Zo hebben we al kunnen genieten van stukken die handelden over het krijgsgevangenenkamp Genk na de oorlog, over gemengde huwelijken in de wijk Sledderlo, over logementshuizen voor aankomende gastarbeiders, enzovoorts.
Dit jaar is het thema van het Vertelfestival "Water" en lag de haven voor de hand. Een tiental interviews werd afgenomen van mensen die vroeger in de haven gewerkt hebben, er nu nog werken, vroegere schippers, omwonenden, cafébazen. Dan wordt er vier weken keihard tegenaan gegaan: van los materiaal naar een volwaardig theaterstuk. De twee jonge (Nederlands-Limburgse) acteurs Kaspar Schellingerhout en Justus van Dillen weefden daaruit een verhaal van een oude man die na jaren bezoek krijgt van zijn broer die naar Amerika was verhuisd. Het zijn zonen van een schipper en ze halen herinneringen op, denken aan hun verdronken en verdwenen broertje, beleven oorlogstaferelen opnieuw, en moeten een beslissing over hun huis nemen voor de toekomst. Alles speelt zich af in een grote hangar, volgepropt met meubelstukken, opgezette katten en veel troep. Als jonge mensen oude mensen gaan spelen, kan dat nog al snel tot clichés leiden. Dat gebeurt hier niet echt, maar Kaspar Schellingerhout heeft daar toch problemen mee door de wandelstok, de beverige stem, het manke lopen. Justus van Dillen zet in zijn rolstoel een echt ingeleefd personage neer van vlees en bloed, en weet ons van de tragiek van deze havenmensen te overtuigen. De grote kille ruimte op deze herfstavonden dient niet als een los stukje decor, maar wordt echt gebruikt en verstevigt de sfeer.
Poort Langerlo is in die zin niet alleen een flinke brok 'erfgoed' maar ook een stevig stuk theater met sociale problematiek. De Queeste doet het maar weer met deze buurtpatrouille .
Nog tot en met 28 september 2008.
Zie www.dequeeste.be of www.cultuurcentrumgenk.be
N.a.v. 10 jaar De Queeste is er een fotobox uitgegeven.
Die kun je gratis bestellen box@dequeeste.be
|
| Dit artikel werd reeds 324 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|