Jerk, solo voor een poppenspeler.
Gisèle Vienne
Gezien op Theater Aan Zee (04/08/2008) | 11 September 2008 |
Achterin een trendy restaurant met Velter (jonge Oostendse schilder bekend om zijn ontmenselijkte, kale figuren) tegen de muur, schuiven we tegen elkaar aan in een sobere, wat desolate ruimte. De acteur, Jonathan Capdeville, zit op een stoeltje met aan zijn voeten een versleten sporttas, achter hem een witte muur, hard en kil uitgelicht. Wanneer we allemaal zitten en iedereen een boekje in zijn handen heeft met de Nederlandse versie van het boek Jerk, waarop de gelijknamige voorstelling is gebaseerd, stelt Jonathan zich voor. Zijn naam is David Brooks. Hij vertelt vanuit de gevangenis en was getuige van een twintigtal verschrikkelijke lustmoorden op tienerjongens.
De teksten in onze handen blijken 'Fanzines' te zijn en we worden verzocht het eerste deel te lezen. Tegelijkertijd zal hij zijn poppen klaarmaken. Zijn onhandige en verontschuldigende manier van spreken, maakt dat je als publiek sympathie voor hem krijgt en al heel snel meegaat in zijn verhaal. We gaan allemaal lezen.
De tekst lijkt een hoofdstuk uit het boek Jerk. David en zijn vriend Wayne gaan op bezoek bij Dean Corll, een wat oudere man. Dean blijkt een seriemoordenaar te zijn en David en Wayne vinden dit 'cool'.
Na het literaire intermezzo neemt de acteur weer het woord. Hij legt uit dat hij met poppen gaat spelen en welke stemmen alle poppen zullen hebben. Daarna zijn we getuige van zo een moordscène die akelig traag verloopt. Omdat David zijn eigen lichaam als pop gebruikt, terwijl de andere personages wel poppen zijn, krijg je als publiek al snel het gevoel dat die jongen midden in zijn spel staat. Dat hij er niet zomaar uit kan stappen. Het verhaal dat hij vertelt wordt steeds duisterder en ook David takelt af. Eerst zenuwachtig, dan koel en daarna zacht huilend.
De bewegingen zijn minimaal gehouden in deze voorstelling en vaak beperken de scènes zich tot heel ijle dialoogjes wegsterven in de kille ruimte. Het verhaal over de moordpartijen verloopt wel chronologisch maar omdat David zelf steeds verder lijkt weg te zinken in zijn eigen vertelling, het verhaal slaat letterlijk bij de verteller naar binnen, wordt er steeds minder uitgebeeld en gekleurd. Uiteindelijk staart David roerloos voor zich uit en, terwijl het speeksel uit zijn onbeweeglijke mondhoeken druipt, vertellen buikspreekstemmetjes hoe het verhaal afloopt.
Het verhaaltje op zich is filterdun en drijft wat op het shockeffect van horror maar de gekozen vorm, van directe vertelling naar poppen naar buikspreken, is bijzonder sterk. Ik weet niet of het lezen van de tekst tijdens de voorstelling had gehoeven, en ik vraag me ook af of iedereen de teksten wel volledig heeft kunnen lezen gezien de beperkte tijd, maar Jerk is een voorstelling die nog dagen, weken en nog langer blijft nazinderen.
|
| Dit artikel werd reeds 293 keer gelezen. | auteur(s):Arnaud Deflem |
|