Sfeervol plattelandstheater.
Compagnie Marius, Manon en Jean van/de Florette | 18 Augustus 2008 |
Compagnie Marius noemt zich zelf een groep toneelspelers, gespecialiseerd in openluchttheater. En dat mogen ze inderdaad van zichzelf zeggen. Want ook met deze Manon en Jean van Florette als afsluiting van hun vijfjarige Pagnolcyclus brengen ze vier-en-een-half uur boeiend theater in openlucht, met lekker konijn en olijven als middagmaal en met een pastis als afsluiter. Of het nu regent, hard waait, de zon brandt of een onweer gevaarlijk dichtbij komt (zoals wij meemaakten), ze blijven hun personages trouw en spelen met subtiele kwinkslagen op de (weers)actualiteit in.
Vanaf een tribune volgen we gehuld in een plastic regenjasje de lotgevallen van Ugolin en zijn oude neef Papet in een Zuid-Frans dorpje, begin vorige eeuw. Zij hebben hun oog laten vallen op en stuk grond met een huis dat aan Florette toebehoorde. Maar Jean, haar erfgenaam, wil er met zijn vrouw en dochter een bloeiende konijnenkwekerij opzetten. Ugolin en Papet 'verstroppen' de bron, waardoor het stadsgezinnetje er niet in zal slagen zijn bedrijfje te ontwikkelen. De zoektocht naar water wordt de dood van Jean, en in het tweede deel neemt dochter Manon wraak door het dorp zonder water te zetten. Een heerlijk plattelandsverhaal, vol intriges, gekonkel, en intermenselijke (wan)verhoudingen, met op het einde –zoals het hoort in een goed episch verhaal , een ontknoping en een verklaring voor al de gedragingen.
Het houdt natuurlijk een groot risico in, om een toneelbewerking te maken van een verhaal dat al als de Provençaalse variant van Misdaad en Straf wereldberoemd werd in de cultfilm Manon des Sources uit 1952 en in de roman die filmmaker Marcel Pagnol later schreef. Maar Compagnie Marius kwijt zich ook nu weer uitstekend van haar zichzelf opgelegde taak. Waas Gramser en Kris Van Trier bewerkten de romans en de film tot een dubbele toneelproductie. Het spel op locatie zorgt voor een gepaste meerwaarde. Achter de struikjes en bomen, onder de grond en met een paar decorstukken weten ze met de nodige humor een landelijke sfeer te creëren waarin het publiek snel ondergedompeld wordt. Uit de grond schietende courgettes, lappenkonijnen uit de struiken, een stilvallend dorpsfonteintje, witte en zwarte vleugeltjes bij het sterven van personages, en zoveel meer zijn verrassende momenten die zorgen dat men geboeid blijft kijken. Het zijn vooral Kris van Trier als Ugolin en Koen Van Impe als Papet die in een mooie harmonie van grotesk en onderkoeld spel personages op het gras zetten die overtuigen, fascineren, je meeslepen in hun ondergang. Ook Frank Dierens brengt zijn personage Jean en in het tweede deel de leraar in een relativerend krachtig spel. De andere personages worden neergezet door Waas Gramser en Yves Degryse Zij spelen verschillende rollen, en daardoor blijven het meestal grappige typetjes. Kyoko Scholiers overtuigt in het eerste deel wel als Manon, maar in het tweede deel waarin zij echt het hoofdpersonage is, lukt het haar qua stem en spel niet helemaal, en wordt ze door de anderen overvleugeld. Hier en daar mocht de tekst wel wat ingekort worden (zo duurt de preek van de pastoor wel heel lang en wordt ze melig), maar in zijn geheel zorgt Marius voor een bewonderenswaardige en wonderlijke openluchttheaterervaring.
Info: www.marius.be
|
| Dit artikel werd reeds 299 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|