Ongelooflijk fysiek team.
Les 7 doigts de la Main, Traces | 11 Juli 2008 |
Showtime. Dat is wat 5 jonge mensen in een grote circustent brengen. Lichaamskunsten op de vloer, in de lucht, aan de touwen, met een hoelahoep-ring, er zijn combinaties van hedendaagse dans, ballet en streetdance, er is pianospel, er zijn basketbalkunstjes, ze skaten onder en boven elkaar, het gaat allemaal wervelend alsof het een fluitje van een cent is. Wat een fysiek talent wordt hier geshowd, en wat een timing en teamspirit. Je moet perfect op elkaar ingespeeld zijn om dit te kunnen. Maar voor, tussen en na de nummers praten ze, praten ze erg veel. En al die psychologische en pseudofilosofische prietpraat suggereert diepgang, maar die is er totaal niet. Was deze productie gewoon een aaneenrijgen van kunsten geweest, dan was ze perfect. Maar nu wil men er een gelaagdheid inbrengen die er gewoon geen is, en dat wekt ergernis.
De vier jongens hebben elkaar als kind leren kennen op het San Francisco Circus Center, waar ze circuskunsten leerden, en waar ze ook traditionele Chinese acrobatische technieken leerden aan de ringen en op de mat. Later volgen ze in Montreal de hoge school voor circuskunsten. Daar ontmoeten ze Heloïse, ze blijven bij elkaar en richten een collectief op onder Canadese vlag. Ze beheersen de circuskunstdisciplines zeer goed, maar ze zijn ook actief en talentvol op het vlak van muziek (piano en gitaar), ze kunnen ze heel vlot met de basketbal overweg, ze skaten dat het een lieve lust is, ze paaldansen op een zeer hoog niveau, ze tekenen, ze hebben hedendaagse dans en streetdance onder de knie, enzovoorts. Deze vijf multitalentvolle jongeren zijn oh zo blij hun kunsten te tonen. En dat doen ze met veel verve. Ze stellen zichzelf en elkaar voor, als in een op en top Amerikaanse show (dus lang), ze doen een paar danspassen en ze zijn vertrokken. Denk al de verbale en (in mindere mate) muzikale tussenkomsten even weg, en je krijgt een schitterende reeks van acrobatische kunsten. Een choreografie met baseball gaat een leuke acrobatie in een zetel vooraf, dat dan weer gevolgd wordt door een fabuleus stuk op de palen. (paaldansers/essen kunnen hier een puntje aan zuigen).
En de ene wonderbaarlijke act volgt op de andere. Menig keer houdt het 800-koppig publiek de adem in, om daarna in terecht gemeend applaus te ontladen. Helaas zijn er (soms erg langdradige) intermezzo's met de presentatie van de personen, met hun smaken, hun hobby's, hun talenten, hun zwakheden, met uitweidingen over hun leven vroeger en nu, met het triest bedoelde verhaal van de vrouw over het vroege verlies van haar vader, met een parodie op een bij ons onbekende quiz, met commentaren op elkaar. No-nonsense streetstyleaanpak heet zoiets, maar voor mij was al dat persoonlijke overbodig.
Nog tot 17 juli op de Zomer van Antwerpen. Info: www.zva.be
|
| Dit artikel werd reeds 386 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|