Andere werelden op Zomer van Antwerpen.
Théâtre d'un jour, Het kind dat …
Divadlo Bratri Formanu, Obludarium | 7 Juli 2008 |
De Zomer van Antwerpen is gestart. Een kind dat,… kende zijn première met handicaps. De operazangeres was haar stem kwijt, en de koorddanseres voelde zich niet goed en had bijstand nodig. Heel anders van toon was Obludarium van de Tsjechische gebroeders Forman. Zij maakten van hun revue een dolle boel, maar zouden toch wat moeten schrappen.
Patrick Masset van het Waalse circustheater Théâtre d'un jour liet zich inspireren door de beelden van de Franse beeldhouwer Jephan De Villiers en ook door diens jeugd. Vier jaar bracht hij als kind door in bed (hij leed aan chronische bronchitis), hij creëert voor zichzelf een wereld. De productie wil dit universum, deze verbeelding van het kind in de tent poëtisch theatraliseren met koorddansen, operazang, acrobatie en poppenspel. Maar dat lukt maar gedeeltelijk. Er waren de mankementen van de zangeres en de koorddanseres, er was de premièrestress, er was de hitte in de tent, maar er was ook het concept dat niet goed zat. Alles gaat heel traag, maar traagheid alleen is geen garantie voor een poëtische voorstelling. Er is ook weinig samenhang, laat staan een organische cohesie tussen de volwassene die het kind speelt (en dat erg cliché doet) en de demonen van de boze buitenwereld, zoals de ziekte, de vrouw, de slechte volwassenen, de acrobatische acts en de stokjes met hoofdjes. Je krijgt ondanks de repetitieve momenten van het kinderlijk spel en de visualisering van boze dromen, geen geheel. Het spel is verkrampt. Heel de voorstelling wordt een moeizaam en krampachtig gesleep naar, ja naar wat? Alleen de pop van een oude man, die schitterend gemanipuleerd wordt, brengt wat frisheid en souplesse in de voorstelling. De productie blijft twee maanden op de Zomer staan. Ze kan dus wel groeien.
Figurentheater is er volop in Obludarium, dat aangekondigd wordt als het monstercabaret uit een andere wereld. De gebroeders Matej en Petr Forman (inderdaad, zonen van de filmmaker Milos Forman) hebben een cabareteske productie gemaakt waarin de losse nummers en acts baden in een nostalgische sfeer en met een heerlijk absurdistisch relativerend underdog- ondertoontje. In een barak met twee verdiepingen zitten de toeschouwers in loges of aan de rand op ongemakkelijke stoeltjes rondom de draaiende circuspiste. Het doet ouderwets en armtierig aan: het publiek moet zelf voor elektriciteit zorgen. De ceremoniemeester zet hen daartoe aan, en dan kan het spektakel beginnen. Eindelijk, denk je. En dat is tevens de pijnplek in deze productie: de aanzetten tot de acts duren erg lang. Maar wat je dan te zien krijgt, is wel super. Schitterende poppenmanipulatie op alle niveaus, in alle formaten , in alle technieken. Tsjechisch poppentheater en de techniek van Laterna Magica zijn vermaard (bij toeristen), maar de gebroeders Forman weten daar de draak mee te steken, en maken – tegen de Tsjechische figurentheatertraditie in – allerlei theatrale cross-overs. En dat werkt vaak heel verrassend en spitsvondig. Zo is er de acrobatische act van een danseres op een houten paard. Figurentheater, dans, luchtacrobatie, muziek worden gecombineerd. Drie personen met grote papiermaché-koppen doen heel weinig, maar stralen in hun miniem theatraal spel een ongelooflijke humor uit. Maar ook hier zoals bij andere acts: de aanloop duurt soms erg lang, en het frisse procedé wordt wat te vaak uitgemolken. In die zin zou deze show helemaal fantastisch zijn als ze wat minder dan de huidige twee uur zou duren.
Nog tot 24 augustus 2008 op de Zomer van Antwerpen.
Info: www.zva.be
|
| Dit artikel werd reeds 402 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|