Peter De Graef, Zoals de dingen gaan
Een monoloog die je in een doosje wil doen om te bewaren. | 3 Juli 2008 |
Iedereen komt uit een bepaald nest. Het ene nest is al wat knusser dan het andere, het zij zo. Je groeit op, je ontmoet iemand, trouwt ermee, krijgt een kind. Je verlaat of wordt verlaten, je botst al eens keihard tegen de waarheid aan. Dat is zoals de dingen gaan. Peter De Graef wijdt er een monoloog aan. En soms gaan de dingen anders dan je zou willen, of gruwelijker of onbegrijpelijker. Zoals de dingen gaan is een monoloog die je in een doosje wil doen om te bewaren. Als je hem dan niet woordelijk kunt onthouden, dan schaf je toch graag het tekstboekje aan – om later nog eens in te bladeren. En nog eens. En je de beelden van de voorstelling weer voor de geest te halen.
Peter De Graef alleen op een podium, met zichzelf en zijn eigen woorden, zijn personage. In een hoek zit muzikant Bo Spaenc achter een batterij instrumenten. De Rataplan zit verwachtingsvol klaar. Volgend seizoen trekt De Graef met zijn productie door het land. Eind juni gaf hij het publiek in Borgerhout al een voorsmaakje. De monoloog gaat over een man en hoe de dingen voor hem zijn gegaan. Van een sympathieke naïeveling heeft het leven hem gevormd tot iemand bij wie het allemaal beginnen dagen is.
Het hoofdpersonage heeft een hele periode lang niets om handen gehad en heeft die tijd nuttig doorgebracht met nadenken over van alles en nog wat: "Te zitten... kijken... naar alles wat er in mij op komt qua gedachten en gevoelens en zo." In de voorstelling geeft hij er een flinke staal van. Banale en belangrijke anekdotes, filosofische gedachten, zijsprongetjes, bedenkingen bij zichzelf en de wereld om hem heen, flarden van zijn levensverhaal.
Iemand zegt bijvoorbeeld: "Ik hou van U. En onze hersenen maken daarvan Ik zal eeuwig bij u blijven. Dat heeft ze niet gezegd! Een aantal jaren later treffen we haar in bed met de melkboer of met onze beste vriend, en dan zijn we ontgoocheld. Want we hadden ons haar anders voorgesteld. En de melkboer ook. We hadden daar een ander beeld van, van die mens. Nog zoiets: we zien iemand met melk rondlopen en we gaan d'r al van uit dat die praktisch niet neukt..."
Sinds begin jaren 90 schrijft Peter De Graef eigen teksten die telkens verrassen met hun humor, fantasie en maatschappijkritische speldenprikken. Als hij er – zoals nu – zijn eigen weergaloze acteerstijl op los laat, hangt het publiek van A tot Z aan zijn lippen. Dat was ook weer het geval in de Antwerpse Rataplan, waar enkele toeschouwers zich voor de hele zaal hoorbaar in het stuk inleefden, tot groot plezier van de acteur-regisseur-auteur zelf.
"Kijk, U hoort iets en uw hersenen toveren daar direct een voorstelling bij. Vervolgens gaat U met uw volwassen bewustzijn in die situatie zitten en ze beoordelen", laat hij zijn personage zeggen. Peter De Graef houdt wel van al die processen die zich in onze hersenen afspelen. Hij maakt er maar al te graag gebruik van, ook. De Graefs geheim is dan ook zijn grote talent voor beeldrijk taalgebruik. Hij schrijft en acteert op zo'n manier dat je bij elke letter voortbouwt aan een haarscherpe visuele tegenhanger van de woorden die hij je inlepelt. De aandacht kan gewoon niet afdwalen.
Op een bepaald moment trekt De Graef het persoonlijke verhaal van het personage net iets te wijd open naar algemeen-maatschappijkritische bedenkingen over de economisch georiënteerde geglobaliseerde samenleving. Dat stuk overtuigt net iets minder dan de rest van de voorstelling, precies omdat het wat verder van het personage af staat dan de rest van het verhaal. Gelukkig zoomt hij al na enkele minuten weer in op de microkosmos van zijn eigen persoon. Dit korte fragment was echter het enige punt van kritiek dat ik op de over de hele lijn bijzonder sterke voorstelling kan hebben. Stapje voor stapje kuiert De Graef naar zijn climax toe. Pas achteraf besef je dat hij die in subtiele hints heeft aangekondigd. Die zinnen blijven zitten. Volgend seizoen op tournee? De Graef verdient met Zoals de dingen gaan uitpuilende zalen.
Info: www.destichting.be
|
| Dit artikel werd reeds 510 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|