Indian Shakespeare Company speelt Othello: a Play in Black and White
Tweestrijd tussen fictie en realiteit. | 11 Juni 2008 |
Met Othello: a Play in Black and White haalde het Antwerpse Zuiderpershuis op 28 mei 2008 een Indiase hoogvlieger binnen. De bewerking van de Shakespeariaanse tragedie won in 1999 al een 'Scotsman Fringe First' op het Edinburgh Festival en verwierf sindsdien internationale faam, onder meer in Egypte, Engeland, Duitsland en Frankrijk.
The Indian Shakespeare Company speelt dit 'stuk in een stuk' in een regie van Roysten Abel. Een gastregisseur (Roysten Abel) wil met een gezelschap uit New Delhi, dat gespecialiseerd is in Shakespeare, Othello brengen. Het wordt een interpretatie met invloeden uit de traditionele dansvorm kathakali. Wanneer de regisseur beslist om de Assamese kathakali-leraar Adil (Adil Hussain) de rol van Othello te geven, gaan de poppen aan het dansen: Adil mag Othello spelen? Een Assamees van het platteland die niet eens vlot Engels spreekt?! De nestor van het gezelschap, Barry (Barry John), die naast de hoofdrol grijpt, ontpopt zich tot een real-time Iago. Op hetzelfde moment wordt Adil verliefd op de mooie Kristen (Kristen Jain) die Desdemona speelt. Kristens (vermeende?) relatie met haar collega Shanti (Shanti Devi) drijft hem tot het toppunt van jaloezie. Zo verweven het stuk en de realiteit zich stilaan tot een climax, waarbij het publiek het onderscheid niet meer maken kan: wurgt Othello Desdemona, of gaat de hoofdrolspeler een stap verder en is het Adil die Kristen ombrengt?
In deze flitsende bewerking stelt Roysten Abel het hedendaagse racisme aan de kaak. Hoewel de in elkaar hakende plots voortdurend de aandacht vragen, blijft die boodschap onderhuids mee zinderen. Door die subtiele aanpak wordt het stuk echter nooit drammerig of moraliserend. Het bewijst integendeel op een overtuigende manier dat Shakespeare en de problemen uit zijn tijd nog verdraaid actueel kunnen zijn. "In al die jaren is er nog niet veel veranderd", vertelt Roysten Abel ons.
Los daarvan spreekt de voorstelling aan door zijn frisse manier van spelen. De kathakali-invloeden verlenen vooral de eindscène een extra spanning. Met hun lichamen en woorden spelen Hussain en Jain de Shakespeariaanse personages, met hun ogen en intentie spelen ze de acteurs. Niemand valt uit zijn rol, maar je ziet de groeiende onrust van Kristen en de borrelende jaloezie van Adil, die – opgezweept door Shakespeares teksten – stilaan de proporties van een vulkaanuitbarsting aanneemt. Daardoor is het des te spijtiger dat de voorstelling constant worstelde met de voorziene boventiteling. De acteurs spraken voornamelijk Engels, maar soms ook Hindi, Assamees en zelfs één zin Nederlands. De stotterende boventiteling stoorde het publiek veel meer dan ze een hulp was: ze haalde de focus weg van het puike spel van de acteurs. En dat was pure zonde.
Info: www.roystenabel.com
|
| Dit artikel werd reeds 416 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|