Héérlijk verteltheater met objecten.
fABULEUS, Bananen drijven niet (+10) | 8 Juni 2008 |
Op het Paletfestival in HetPaleis waren de tien Vlaamse gesubsidieerde kinder- en theatergezelschappen met hun producties van dit seizoen te zien. Een ideaal moment om voor een recensent en toeschouwer een inhaalbeweging te doen. Eindelijk kon ik fABULEUS aan het werk zien. Over hun dansvoorstelling: zie andere bespreking. Het meest in de wolken was ik van Bananen drijven niet. Een heerlijke brok verteltheater met objecten.
fABULEUS geeft niet alleen jongeren, maar ook pas afgestudeerde theatermakers de kans om theaterproducties te maken. Roos Van Vlaenderen had als tiener bij fABULEUS meegespeeld en na haar opleiding aan de Toneelacademie Maastricht in 2007 klopte ze samen met haar vriendin Annelore Stubbe (in 2005 afgestudeerd aan het Herman Teirlinck Instituut) aan bij fABULEUS, met de vraag of ze iets mocht maken met objecten. Ze keken daar wel even raar op, maar dat moest kunnen, en met begeleiding van Pat Van Hemelrijck van Alibicollectief werden in een kast en in een kist nieuwe werelden gecreëerd, en vertellen en spelen ze het wonderlijke avontuur van Pi, in twee verhalen, en ach, welk van de twee we willen geloven doet er eigenlijk niet toe: de twee actrices spelen en vertellen zó goed en zó aandoenlijk dat je drie kwartier aan hun lippen hangt, en je het doodjammer vindt als het verhaal, en zeker het spel van de twee straffe vertelsters eindigt.
Roos Van Vlaenderen en Annelore Stubbe heten het publiek welkom, en beginnen al direct te kibbelen over welk verhaal ze gaan vetellen. De toon is gezet, en op een formidabele manier brengen ze ons het verhaal van Pi. Ze trekken de raarste dierenbekken, ze vertellen er op los, beelden zichzelf en andere personages uit, zorgen zelf voor de belichting en de klanken, trekken de kast open, leggen de drie religies in een geraffineerd poppenspel heel helder uit, ze dagen elkaar uit, ze kissebissen, en ze zwerven in hun fantasie verder uit.
Hun vertelling is een eigenzinnige bewerking van Life of Pi, het cultboek van de Canadese schrijver Yann Martel, die daarmee in 2002 de begerenswaardige Man Booker Prize won. Als je het gelezen hebt, ruist de vraag "is dat waar of is dit verzonnen?" nog heel lang door je hoofd. Het is een wonderlijk, bijwijlen knettergek en ontroerend verhaal over een jongen die opgroeit in India en zich in zijn zoektocht naar de zin van het leven verdiept in het christendom, de islam en het hindoeïsme. Zijn vader is directeur van een dierentuin. Noodgedwongen moeten ze het land verlaten. Als in een ark van Noach varen ze met dieren naar Canada, ze belanden in een storm, en vergaan. Pi kan in een reddingsboot terecht komen, met of zonder een zebra, tijger, en hyena, of met en zonder zijn moeder en de scheepskok. Je weet het niet, want je krijgt verschillende versies van het verhaal aangeboden. Met de nodige gruwelijke taferelen. Feit (?) is dat Pi 227 dagen op zee ronddobberde, en dat toen hij in Mexico aanspoelde, niemand hem geloofde. En ondertussen wordt het verhaal doorspekt met allerlei vragen en weetjes en watjes en commentaren over religies, over het bestaansrecht van dierentuinen, over menselijke hebbelijkheden, over leven en dood, en of bananen drijven of niet. Proefondervindelijk zullen de twee vertelvrouwen het ons bewijzen.
Het is een wonderlijk mooi en diep verhaal, maar het is ook de manier waarop de twee actrices het brengen. Een heerlijk ontwapenend en aanstekelijk spel, vol diversiteit , vol humor, lekkere gruwel, mooi gedoseerd, met een schitterende onderwaterwereld.
Gelukkig volgend seizoen weer vaak mee te maken!!
Info: www.fabuleus.be
|
| Dit artikel werd reeds 591 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|