Kroum van KVS en RO Theater:
De kritiek wriemelt via de kronkelpaadjes van de humor je hoofd binnen. | 19 Mei 2008 |
Ruud Gielens ensceneert Kroum van het Israëlische theatermonument Hanoch Levin in een coproductie tussen KVS en RO Theater. Tussen de sarcastisch-humoristische maatschappijkritiek van Levin en zijn eigen aanpak (zie bijvoorbeeld Union Suspecte) vindt Gielens het juiste evenwicht.
De 38-jarige Kroum (met verve gespeeld door Herman Gillis) komt na een jaar omzwervingen terug naar huis. Hij heeft niets bereikt, is niet gelukkig geworden, heeft zelfs geen cadeau meegebracht voor zijn moeder (Mieke De Grootte). 'In mijn koffer heb ik vuil ondergoed en toiletspullen. Dat was het, ik heb alles gezegd, en ik wil dat je me met rust laat.' Dat met rust laten is echter allerminst naar de zin van zijn dorpsgenoten. Ze zijn nieuwsgierig, willen verhalen over hoop en succes horen, willen net allerlei van hem weten. Hij vindt hen maar een stelletje onbenullen, die niet tot zijn enkels reiken. Hij, Kroum, zal immers ooit een beroemd schrijver worden en zij zullen het nooit verder schoppen dan tot zielige figurant in zijn magnum opus. 'Ik wil van alles, maar zonder iets te doen. Ik wacht zoals gewoonlijk tot de roman van de eeuw uit mijn pen vloeit. Wacht zoals gewoonlijk tot ik op een dag op straat, natuurlijk volkomen toevallig, een rijke schoonheid tegenkom die plotseling mij wil, alleen mij...' Het cynisme en de minachting maken van Kroum uiteindelijk de grootste loser van al: anderen slagen erin te ontsnappen, anderen brengen het tot iets, anderen trouwen, anderen sterven. Kroum sakkert en verbeeldt zich veel, maar doet inderdaad helemaal niets.
De Israëlische theaterauteur Hanoch Levin (1943 – 1999) schetst in Kroum een behoorlijk zwartgallig wereldbeeld, waarin vooruitgang slechts weggelegd is voor enkelingen. En dan nog. Toch monden het nihilisme, de wanhoop en de zenuwslopende berusting die in de personages schuilgaan, en het vlijmscherpe sarcasme van de auteur niet uit in tristesse; ze vloeien integendeel samen tot humoristische scènes die temidden van al die zwaarte toch een flinke dosis luchtigheid weten te bewaren.
Levins universum loopt vol met opmerkelijke figuren. Ze zijn banaal, maar blinken daarin zo uit dat ze opnieuw bijzonder worden. Neem nu Toegati (Lukas Smolders), een haast hartverwarmend zielige hypochonder die zozeer door zelfgecreëerde zorgen wordt geplaagd dat hij geen stap vooruit meer komt. 'Wanneer kan ik beter gymnastiek doen, 's morgens of 's avonds?' vraagt hij zich af. 's Morgens wordt hij waarschijnlijk moe van de inspanning en dan komt hij slaperig toe op zijn werk. 's Avonds zal het sporten hem verkwikken en dus zal hij niet kunnen slapen. Met dergelijke dilemma's verdoet hij zijn tijd tot een échte ziekte hem wakker schudt en hij beseft: 'Ik wil leven!' Maar dan is het natuurlijk al te laat...
In deze coproductie van KVS en RO Theater is de maatschappijkritiek iets onderhuidser dan we gewend zijn van Ruud Gielens' voorstellingen met zijn andere gezelschap, Union Suspecte. Waar de boodschap je in bijvoorbeeld We People trof als een kaakslag, wriemelt ze in Kroum via de kronkelpaadjes van de humor je hoofd binnen. De taal van Hanoch Levin haakt stevig in de aanpak van Ruud Gielens. Een combinatie die er staat.
Info: www.kvs.be
|
| Dit artikel werd reeds 547 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|