Theater voor baby's en peuters.
Festival BABELUT | 23 Maart 2008 |
Babelut: een festival voor baby's en peuters! Theater, concerten, samenzang, tentoonstelling, animatie. Na de oproep om de gsm uit te schakelen, kreeg het publiek ook een nieuwe boodschap: "wilt u tijdens de voorstelling niet tegen de kinderen gaan praten?" En inderdaad, dat was nodig. Bij een voorstelling waarbij deze boodschap niet nadrukkelijk was gesteld, was het een goedbedoeld gekwetter van grootouder en ouder tegen de kleine: kijk, daar is een ballon, kijk daar gaat hij staan, kijk, daar blaast hij op een trompet (ook als het een saxofoon was…..). Dat stoorde. Maar bij de andere voorstellingen (met de overgekomen boodschap) was het meestal rustig, af en toe kraaide er een kind, of moest een ouder mee naar het toilet. De doelgroep keek uit zichzelf de kant uit die ze wilde zien, en dat was de kant waar het meeste gebeurde: in het midden, of op het podium.
Hebben die baby's en peuters daar nu iets aan? Je kunt je toch afvragen of de kleine mensen van 0 tot 3 jaar kunst nodig hebben. Een theatervoorstelling is een groepsgebeuren, en die groepsvorming met de bijbehorende codes hebben die kleintjes nog niet. Maar toch – zo vinden de initiatiefnemers – "zal elke ouder beamen dat kinderen met een open blik ter wereld komen, klaar om te ontdekken, te voelen,te luisteren, te kijken, … te leren. Het zijn kleine avonturiers zonder remmingen, onderzoekers, hongerig naar elke nieuwe uitdaging."
Als ouders letten wij op de babyuitzet, op de gezondheid, op de juiste voeding, waarom dan ook geen artistieke zorg? Je kunt natuurlijk antwoorden dat sanitair en voeding primaire behoeften zijn, en dat culturele ontwikkeling niet direct noodzakelijk is om te overleven. Maar waarom zou je geen kunst voor de kleintjes maken, en zou je je moeten beperken tot commerciële kitsch? Waarom wachten tot ze groter zijn?
De Babelut-initiatiefnemers:
Kinderen zijn vanaf hun eerste levensdag ontvankelijk voor artistieke impulsen. Vanaf de geboorte, en zelfs al tijdens de zwangerschap, reageren kinderen heel direct en onbevangen op geluiden, liederen en emoties. Dat de gevoelige periode om indrukken op te doen precies in de eerste levensdagen en -jaren ligt, is een statement. Heel veel internationaal onderzoek onderschrijft dat musiceren en bewegen een breed gamma van essentiële ontwikkelingsmogelijkheden bieden.
In andere landen richt men zich op artistiek vlak al veel meer naar de min-driejarigen, en Babelut wil dat ook in Vlaanderen bewerkstelligen.
Zo was er het Concertos para bebés door het Portugese gezelschap Musicalmente. Docenten er artiesten van het conservatorium van Porto geven daar elke zondag een concert voor de de kleintjes van 0 tot 3, en dat deden ze op het festival ook. Schitterend was het! Met stemgeluiden werden we door opvallend geklede zangeressen naar binnen gelokt. Rond een vierkant zaten we,op kussens, op stoelen, de ouders, de grootouders, de peuters van voor, de baby's op de schoot. Uit de hoeken van de zaal kwamen de muzikanten, ze speelden klassieke stukjes op saxofoon, accordeon, fluit, trom: korte fragmenten uit klassiekers, afgewisseld met kraaiende babytalk, herkenbare geluiden en klanknabootsingen, met een balletpasje, met een kleurenspel, met een bewegende pop. Nog nooit ben ik zo ontroerd geweest door Che faro senza Eurydice van Gluck als in deze versie: de zanger en zangeressen die naar de baby's hun verhaal zingen, peuters en volwassenen die meeneuriën, meewiegen. Een overrompelende ervaring. Kunst voor baby's? Na deze voorstelling zeg je volmondig Ja! Als het echt heel professioneel gedaan wordt, met een heuse artistieke motivatie. Zonder een betuttelende ingesteldheid om eens iets voor de kleintjes te doen, maar echt vanuit een kunstzinnige overtuiging. Voeg daar veel talent bij, en het werkt!
Ik maakte ook voorstellingen mee die niet werkten, zoals Konijn en Maan van Stichting Pra uit Nederland: heel afstandelijk, letterlijk doordat de kleintjes in de zaal zitten en van op erg grote afstand naar de bühne kijken, figuurlijk doordat het verhaal niet op herkenbare situaties inspeelt. Het zal wel visueel poëtisch bedoeld zijn met de via een overhead geprojecteerde aquarellen die je ziet ontstaan, maar daar maak je nog geen goede voorstelling mee. Ook de kleintjes vonden het saai, zoals ze ook Plis/sons van Laurent Dupont uit Frankrijk niet konden smaken. Er werd met papier gescheurd en gevouwen, heel subtiel, en poëtisch abstract, maar na 5 minuten hield je het voor gezien. Dit was subtiel, te subtiel.
Theater de Spiegel is een van de weinige Vlaamse muziektheater dat zich toelegt op producties voor baby's en peuters. Dat doen ze al jaren met de leuke sterk visuele en muzikale productie De Rode Draad/k, en nu ook met Bramborry, een productie die ze samen maakten met het Waalse gezelschap Théâtre de la Guimbarde, en die op het festival in première ging. Met verstoppertje spelen van objecten, mensen en klanken trekken ze de aandacht. Een muzikaal kiekeboe-spel volgt. De drie muzikanten verdwijnen in de grote kubussen en driehoeken met uitgesneden cirkels, vierkanten, en zeshoeken, en vouwen hun schuilplaatsen om tot huisjes, kattengezichten, en herkenbare objecten als raam, meubelstukken. De spelers jongleren zich al saxofoon spelend van de ene situatie naar de andere. Steeds worden er grote herkenbare figuren en kleuren gebruikt in Bauhaus-stijl. Bramborry is een mooi gedoseerde afwisseling in muziek en beelden, fris tintelend.
Theater voor baby's en peuters: Waarom niet? Als het niet baat, dan schaadt het niet. Een artistieke behoefte is nog geen echte – laat staan primaire – behoefte, maar dat wordt het wel als de kleintjes gevoed worden met echt goede voorstellingen. Je creëert dan een verlangen naar meer. Mooi toch?!
www.musica.be en www.despiegel.com
|
| Dit artikel werd reeds 617 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|