Roadmovie van Braakland/ZheBilding
Cursus verdwijnen voor gevorderden | 21 Maart 2008 |
Twee goede redenen om naar Roadmovie van het Leuvense muziektheatergezelschap Braakland/ZheBilding te gaan. 1. De voorstelling is een lust voor het oor. En 2. Je ziet er acteur Kris Cuppens op zijn best: in een monoloog die hem op het lijf geschreven lijkt.
Kris Cuppens speelt een veertiger. Een typische afwezige vader, die leeft in hotelkamers en vliegtuigen, een zakenman. Om het volwassen leven heeft hij nooit gevraagd, hij heeft het zo gekregen. Ook zijn huwelijk en zijn dochter 'overkomen' hem. Hij legt het na de feiten allemaal uit aan zijn dochter Sarah: "Je moeder was ik het eerst vergeten. Jij was de volgende in de rij." Op een bepaald moment keren de rollen echter om. Zoals hij vroeger zijn dochter negeerde, zo negeert zij plotseling haar vader. Ze is zestien en op haar beurt goed bezig volwassen te worden. Haar vader probeert de klok terug te draaien, wil haar leren kennen en begint haar gangen na te gaan. Wat hij ontdekt, is niet allemaal even fraai. Ook de belangrijkste conclusie trekt hij met gemengde gevoelens: vader en dochter lijken op elkaar.
Sarah (vertolkt door Jessa Wildemeersch) introduceert zichzelf via de schermen die een groot deel van de scène innemen. Haar tekst is een vrije vertaling van How to Disappear in America without a Trace, een webpagina die handige suggesties geeft aan mensen die willen verdwijnen. Precies daarmee is ook Sarah immers bezig. Pas tegen het eind van het stuk kom je erachter waarom ze dat nodig vindt. "PLAN je vlucht zoveel mogelijk van tevoren. Haal je bankrekening leeg. VERNIETIG je creditcards. Laat al je aardse bezittingen verdwijnen, behalve je cash. VERBRAND je foto's zodat ze niet gebruikt kunnen worden op uithangborden in tankstations en wegrestaurants. Draag kleren die je normaal gezien nooit zou dragen. SNIJD je oude kledij in reepjes en trek ze door in het toilet. VERANDER al je gedragingen. Rook je? Stop met roken! Rook je niet? Begin ermee!"
De beelden op de schermen (veiligheidsbeelden, mensen op weg, Sarah onderweg...) en de muziek van Rudy Trouvé en Gerrit Valckenaers brengen de noodzakelijke vaart in deze roadmovie. De beelden zijn een fijne illustratie voor het stuk en dragen absoluut bij tot de sfeer, hoewel niet van elk fragment duidelijk wordt waarom het er per se in moest zitten. De muziek doet daarentegen wel volledig zijn werk en bevestigt nogmaals waarom Braakland zich met recht en reden een muziektheatergezelschap noemt.
Roadmovie is een voorstelling over de knepen van het verdwijnen – iets wat in onze beeldmaatschappij geen koud kunstje is, dat tonen de videofragmenten ons dan wel weer aan. Maar ook over een vader en een dochter die elkaar meer nodig blijken te hebben dat ze ooit hadden gedacht. Een monoloog van Adriaan Van Aken waarin Kris Cuppens het niveau van zijn eigen onovertroffen Lied opnieuw op zijn kousenvoeten haalt.
"Dochter?"
"Ja, vader?"
"Heb ik je al verteld dat het leven kut is?"
Info: www.braakland.be
|
| Dit artikel werd reeds 674 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|