De Queeste speelt Osama the Hero
"Deze keer weet ik dat ik echt iets heb gedaan" | 15 Maart 2008 |
"Hou een spreekbeurt over een held van vandaag." Dat was de opdracht. "Iemand die een inspiratie is voor miljoenen mensen, een vastberaden iemand die bereid is rijkdom, leven en geluk op te geven voor dat waar hij in gelooft." De 17-jarige Gary breekt er zijn hoofd over. Uiteindelijk vindt hij een kandidaat die aan alle voorwaarden voldoet. In de nasleep van zijn spreekbeurt ondervindt de jongen wat het betekent als je je in een bepaalde context van perspectief vergist.
Op het laatste nippertje – de repetities gingen beginnen en de teksten voor de cultuurcentra moesten al bijna binnen zijn! – ontdekte De Queeste de tekst Osama the Hero van de Britse theaterschrijver Dennis Kelly. Alle andere voorstellen waren daarmee onmiddellijk van de baan: deze zou het worden. Een gedurfde keuze, want Kelly's tekst is niet de meest eenvoudig speelbare, maar ook een goede. De tekst is sterk en levert stof tot denken en acteren.
"Ik vertel hen over een jongen, een jongeman, tweeëntwintig jaar oud, weigert het enorme kapitaal van zijn familie, drie miljard dollar en trekt de bergen van Afghanistan in om tegen de communisten te vechten, maar dan echt, niet vechten zoals onze leiders vechten, maar echt vechten en gewond raken, niet vechten zoals een president of een eerste minister, jongens ver weg sturen om elkaar af te slachten terwijl jij gaat eten in de beste restaurants en naar concerten gaat en nadenkt waaraan je je geld gaat spenderen als je op pensioen gaat, maar echt naar buiten gaan met een geweer en zelf vechten, bloedend, gewond, ik vertel hen over een stille man die zelden lacht maar vaak glimlacht, die bescheiden leeft, bescheiden eet, zich bescheiden kleedt (...), ik leg uit hoe deze man een oorlog overleeft tegen de grootste machten op aarde met niet meer dan een paar honderd strijders en een minimum aan middelen en dan kijk ik op. En ik zie de gezichten. Ze staren me aan. Erger dan voorheen. Deze keer. Deze keer. Deze keer weet ik dat ik echt iets heb gedaan." Als er even later vuilnisbakken ontploffen in de wijk en garages in vlammen opgaan, is de zondebok snel gevonden.
De sfeer van de voorstelling wordt in de verf gezet door de soundscapes van muzikanten Bert Hornikx & Sara Gilis. Tekst en muziek ondersteunen elkaar en tillen emoties en uitvallen telkens een trapje hoger.
Gary (Kaspar Schellingerhout) begint zijn uitleg met een bloederig gezicht. Het loopt slecht met hem af: zoveel is duidelijk. In drie delen bouwt Dennis Kelly het verhaal van Gary en zijn omgeving op. Een verhaal over angst en wat angst met groepen individuen kan doen. Een herkenbaar verhaal, dat daardoor des te hardnekkiger in je kleren kruipt. Het eerste deel van het stuk staat het stevigst, zowel wat tekst als spel betreft. De personages spreken door elkaar, veelal naast elkaar, hoewel ze op tekstniveau almaar meer in elkaar beginnen te haken. Op die manier maak je kennis met alle protagonisten, hun drijfveren, hun zwakke punten, de hoekjes die het verleden eraf gehaald heeft. Deel twee brengt de wraak op Gary, zondebok nummer één. De andere personages werken al hun frustraties en angsten op hem uit. Ze nemen het recht in eigen handen en dat leidt tot een scène vol expliciet geweld, dat tegelijk kippenvel, afschuw, neerslachtigheid en (plaatsvervangende?) schaamte weet op te wekken. Het is een verhaal dat je morgen in de kranten zou kunnen lezen. Het derde deel moet het stuk opnieuw een shotje hoop injecteren. Alle personages geven in lange monologen weer hoe zij hun gewelddaad hebben verwerkt. Allemaal zijn ze tot een of ander inzicht gekomen. De tekst in dit deel is aartsmoeilijk om te vertolken. Kelly springt van de hak op de tak en de spelers moeten hem zien te volgen. Nu en dan worstelen de acteurs er zichtbaar mee, hoewel de monologen in hun sterkste passages grotendeels overeind blijven. Toch houdt het laatste deel een air van redundantie. Was dit echt nog nodig? Het publiek verliest er heel geregeld de aandacht bij. En het beeld dat overblijft bij het verlaten van de zaal is toch nog altijd dat van geweld. Alle inzichten ten spijt, het publiek blijft in gedachten bij Gary hangen.
Theatermakershuis De Queeste zet ook met dit stuk zijn lijn van maatschappelijk relevant theater verder uit, van voorstellingen 'over mensen die we zelf wel 'ns zouden kunnen zijn. Over de wereld en de tijd waarin wij leven.' Dat is Osama the Hero ten top.
Info: www.dequeeste.be
|
| Dit artikel werd reeds 588 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|