| Remax van Peter Monsaert: de waan van een levensverbeteraar. | 14 Maart 2008 |
Samen met Jan Sobrie maakte Peter Monsaert in 2006 Fimosis, een knotsgekke voorstelling over twee broers in het even knotsgekke, zij het ingebeeld wereldje van een appartementsgebouw. Monsaert staat niet bekend als acteur, wel als beeldend kunstenaar die met film en video en ander technologische apparatuur aardig uit de voeten kan. Dat hij in Fimosis, misschien tot eigen verbazing, naast Sobrie een opmerkelijke prestatie leverde, zal hem wellicht ook tot de soloproductie hebben aangezet die hij de curieuse titel Remax meegeeft.
De kern van Remax blijkt een probleem van regeneratie te zijn, iets voor de geneeskunde en dus niet direct een probleem waar kunstenaars van wakker liggen. Aangezien echter theater niet los te denken is van de levensrealiteit en de technologische vooruitgang geen enkele terreinbeperking kan worden opgelegd, is wedergeboorte of het weer aangroeien van verloren lichaamsdelen voor een theatermaker even valabel als om het even welk ander onderwerp. Het komt er op aan een visie daaromtrent te ontwikkelen en deze in een zodanige vorm te gieten dat wat getoond en gezegd wordt voldoende spanning en artistieke kwaliteit oproept.
Monsaert vertrekt van een installatie die een zeer concrete multimediale voorstelling mogelijk maakt, terwijl zijn lichaam als zender en ontvanger voor allerlei signalen fungeert. Zijn personage verwijst duidelijk naar eenzaamheid, naar angst voor een buitenwereld, die hij enkel kent van internet en een webcam.
Verklikkende camera's en een geraffineerd controlesysteem geven hem zekerheid. Zijn vertrouwen in de technologie is totaal en versterkt zijn bezetenheid om zonder pottenkijkers te experimenteren. In zijn aquarium koestert hij een Mexicaanse wandelvis. Verliest zo'n vis een pootje of een kootje, het groeit er weer aan. Die vis is in staat zichzelf te herstellen. Mocht dat nu ook eens mogelijk zijn bij mensen. Onze eenzaat waant zich een levensverbeteraar, een god die teruggeeft wat een mens kwijt is.Hij gaat daarbij zo op in zijn fantasie dat hij het met de schijfzaag bij zichzelf wil proberen.
De spanning die intussen werd opgebouwd, wordt op het hoogtepunt ervan verrassend verbroken. Een tweede personage komt op en meteen verstijft elke handeling. In deze plotse ontnuchtering verdwijnt alle theatraliteit en drukt Monsaert de toeschouwer met de neus op een niet gespeelde noch technologische werkelijkheid. Remax werkt confronterend, zeker bij mensen die ooit geconfronteerd werden met invalide mensen. Remax is een getuigenis door Monsaert uit de eigen ervaring gelicht. Het persoonlijke wordt in Remax universeel. "Blijven kijken", zegt Monsaert in de voorstelling. Zeg maar "blijven volgen".
Info: www.darm.be en www.antigone.be
|
| Dit artikel werd reeds 594 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|