| Theater Antigone met Feydeau in wankel evenwicht. | 10 Maart 2008 |
Met Georges Feydeau(1862-1921) haalt Theater Antigone Kortrijk een oude vos van de boulevardkomedie uit de vergetelheid. Een vos die misschien wel zijn pluimen maar niet zijn streken heeft verloren en daar hebben hedendaagse toneelmakers het wel eens moeilijk mee. Dat men er bij Theater Antigone nogal goed van af komt, is vooral te danken aan de uitstraling van de vertolkers die de schrijver weliswaar in een hoekje drummen.
Gewild of ongewild heeft de boulevardkomedie in het Parijs van de 19de eeuw en nog een tijdje daarna, een laxerende functie gehad en daar heeft Feydeau een aardig stukje toe bijgedragen. Zijn eerste groot succes Tailleur pour dames (1887) vertoonde al de ingrediënten die ook in zijn latere werken aan bod komen: verwarringen, verwisselingen, misverstanden, dubbelzinnigheden tot in het absurde doorgedreven en sterk opgeklopt. Man en vrouw leven voortdurend op voet van oorlog. Mannen zijn niet te vertrouwen, vrouwen zijn goedgelovig, mooi en meestal dom al bewijzen ze voortdurend dat ze bij de pinken zijn. Enkel huispersoneel en kinderen doorzien de situatie en halen er het meeste profijt uit. Het komische bij Feydeau en bij een resem aanverwante schrijvers waar vooral de Franse literatuur geen nood aan heeft, heeft duidelijk de bourgeoisie als mikpunt. De zogezegde deftige en rijke burger wordt figuurlijk en soms letterlijk in zijn hemd gezet. De excessen van het opkomend industriële tijdperk worden via een lachspiegel uitvergroot aangebracht maar tegelijk door de geviseerde bourgoisie met even veel plezier bekeken.
Feydeau behoort tot een repertoiretheater dat in het beroepstheater uit de mode is. Niet omdat het komisch zou zijn, maar omwille van de traditionele vormgeving en het vaak magere gegeven waarmee men avondvullend moet bezig zijn. Opmerkelijk is dan ook dat zowel Antigone als De Roovers (met Le Dindon) toch nog met Feydeau "iets willen doen".
Over wat De Roovers er mee doen, berichten we later. Theater Antigone vertrekt van Het laxeermiddel (On purge bébé, 1907), maar gaat in een tweede deel over op een andere tekst (of meerdere teksten?) van Feydeau, waardoor de stemming geheel anders wordt. Het bijna solo-optreden van Louis Van der Waal is op zich boeiend, maar door de ernst die het ondanks alles oproept, moeilijk te plaatsen in het geheel van de productie. De bezinning en de kwetsbaarheid die regisseur Bart Meuleman daarmee wil inbrengen, is net iets te veel toegevoegde waarde. Feydeau dichter bij een hedendaags publiek brengen, blijkt hoe dan ook een moeilijke zaak.
De Feydeau van Antigone is te bekijken als een spektakel met teksten van Feydeau om de aanstekelijkheid ervan te testen. Daar is niets mis mee omdat Antigone een cast samenbrengt die zelfs twee stenen zou doen lachen. Gevarieerd karikaturaal en in bepaalde scènes verwijzend naar stripfiguren tekenen Dirk Van Dijck, David Dermez, Camelia Blereau, Ruth Becquart en Louis Van der Waal op een oud stramien een eigen patroon, dat echter slechts ten dele beklijft.
Nog tot 19 april 2008 op reis.
Info: www.antigone.be
|
| Dit artikel werd reeds 798 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|