Broosheid van verlangens.
Union Suspecte, Compagnie Cecilia & HetPaleis, Broeders van Liefde | 26 Februari 2008 |
Zeven hulpeloze personen wankelen en vallen op glasscherven. Op blote voeten, met stoere laarzen, dwalen ze over een landschap dat er sneeuwfris uitziet, zelfs iets helder hemels uitstraalt, maar dat met zijn scherven verraderlijk gevaarlijk is. Ze zijn op zoek naar de ander, naar zichzelf. Zeven taferelen verbeelden de romantische hunkering. Zeven intense sfeerbeelden. Meer hoeft dat niet altijd te zijn.
Als wij de titel Broeders van Liefde horen, dan denken wij spontaan aan de katholieke kloosterorde van fraters die zich inzetten voor onderwijs en (psychiatrische) verpleging. Het theaterstuk gaat daar totaal niet over. Er is zelfs geen verwijzing naar. Hoogstens kun je zeggen dat de personages op de scène mensen zijn met een hoek af, figuren die aan de zelfkant van de maatschappij leven, psychisch en sociaal disfunctioneel zijn, en die dan ook wat verpleging en hulp zouden kunnen gebruiken. Broeders van Liefde is hier letterlijk te nemen als broederliefde, en in ruime betekenis als naastenliefde.
Union Suspecte van Chokri Ben Chikha heeft voor haar derde deel van de familietrilogie (een theatralisering van de autobiografische lotgevallen van een Tunesisch gezin in Blankenberge) samengewerkt met Compagnie Cecilia van Arne Sierens, met ondersteuning van HetPaleis. Beide theatermakers hebben een 5-tal maanden met hun ploegjes gepraat, geïmproviseerd, geassocieerd, gediscussieerd, naar woorden en vormgeving gezocht, en zo deze productie gemaakt. En je ziet ook dat de ene ploeg beter dansers heeft, en dat de andere mensen beter kunnen acteren. Sommige toeschouwers zullen zich aan dat onevenwicht ergeren, maar ik had daar totaal geen moeite mee. Integendeel, dat niet met elkaar in balans zijn verhevigde de existentiële wankelheid op de glasscherven.
Na focus op de vaderfiguur (De Leeuw van Vlaanderen) en op de moederfiguur (in Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen), draait het nu rond de broers Chokri en Zouzou. Beide spelen mee in het stuk als Ismael en Abdel, als broers, met hun liefde/haatgevoelens, in hun wantrouwen naar elkaar. Deze van elkaar vervreemde broers worden omringd door andere figuren, zoals de vrouw Lupe (danseres Georgina Del Carmen Teunissen)die een vrouw wil trouwen, de homofiel Pascal (fijntjes gespeeld door Johan Heldenbergh) die achter de stelende Suleiman (Haider Al Timimi) aanzit, en die problemen heeft met zijn 'zotte' moeder (een gek dolende Marijke Pinoy) die steeds uit haar rusthuis ontsnapt. Tussen al die figuren draait en keert Ludo (Titus De Voogdt) met zijn kwinkslagen. 'Nekeer ne frisse wind door alles laten waaien' 'Proberen het licht weer wat aan te krijgen.' Het zijn geen personages met karakters, er is geen sprake van een dramatische ontwikkeling tussen die personen. In die zin spreek ik liever van personae, die daardoor meer een allegorie van de mens zijn . Wat we meemaken, wat we als het ware als een ritueel ondergaan zijn zeven momenten die die personae portretteren, zeven staties van personae die bewegen en dansen op de klanken van operamuziek, op negen ton glasscherven, personae die schrijnen, hunkeren, vol Sehnsucht en Menschschmerz (geen Weltschmerz) : Ecce Homo, zie de mens, in zijn verlangend lijden, in zijn lijdend verlangen, in al zijn glasheldere broosheid, in al zijn snijdende onbeholpenheid. Amen.
Nog tot en met 30 maart in Brussel, Leuven, Aalst, Rotterdam, Amsterdam, Genk, Turnhout en Gent.
Info: www.hetpaleis.be of www.unionsuspecte.be of www.compagnie-cecilia.be
|
| Dit artikel werd reeds 617 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|