Een onderdompeling in harmonieuze chaos
Toneelhuis & Muziekcentrum De Bijloke/ Sidi Larbi Cherkaoui, Origine | 19 Februari 2008 |
De Arabische en middeleeuwse religieuze gezangen en muziek op harp, fluit en trom slepen je mee in een caleidoscoop van dansen, bewegingen en schimmenspel. Het wordt een poging om met vier dansers/danseressen uit vier windstreken en vier culturen de wereldbol te omvatten, om de oorsprong van individuele existenties te achterhalen en ze samen te laten vloeien. "een nieuwe etappe van de choreografische ontdekkingsreis naar het wezen van ons mens-zijn." Overdonderend was het, in choreografie, in bewegingen, in muziek, in beelden op de witte wand. En opzij van de dansscène stond de pop, en keer ernaar.
Na het grootse en grote Myth (zie archief) met veel dansers, een groep muzikanten en een immens decor met grote poort en een hoge boekenwand, heeft Sidi Larbi Cherkaoui weer een dansvoorstelling gemaakt waarin hij probeert (een beetje) vat te krijgen op de chaos van de wereld. Nu is het allemaal wat kleiner: twee dansers, twee danseressen, drie muzikanten/zangeressen, en een groot scherm als achterwand, waarop in vier delen projecties te zien zijn of schimmenspelen. De bewegingen en dansen zijn wel weer een ruime mix van verschillende stijlen, de ene keer wervelend en onstuimig, de andere andere keer ingetogen en intiem. Met daarbij ook mimische scènes, die vaak in hun uitvergrotingen humoristisch en grotesk zijn . De rug van een danser dient als strijkplank, samengevouwen handen worden een oorbel.
De verfijnde en sierlijke bewegingen van de Amerikaanse danseres Daisy Philips contrasteren met én vloeien over in de rauwe lenigheid van de IJslandse Vala Rúnarsdóttir, De Japanner Kazutomi Kozuki draait in een oneindige spiraal over de aardoppervlakte, en van de Afrikaan Shawn Mothupi krijgen we zijn hectische en surreële tocht naar het Westen te zien in zijn bewegingen en in een projectie van al de bureaucratie die daarbij te pas komt. De noordelijke oermoeder/ijsgodin schept de wereld vanuit de zuidelijke aap, de dagelijkse werelden botsen met elkaar, zoeken contact, apen elkaar na, als schimmen in de vier kamers op de achterwand. Ieder zit in een kamer, in zijn of haar wereldje, ieder wil uitbreken én blijven, ze doen elkaar pijn, om elkaar dan te gedogen, misschien zelfs lief te hebben. En vanaf de zijlijn kijkt de mensgrote pop toe.
De wereld van culturen,van de elementen, van de individuen, als een wirwar van atomen die in molecules rondrazen, de kleine wereld als een oneindig firmament van schitterende sterren, nevels en zwarte gaten. De dansers en danseressen willen transcenderen naar hogere existentiële sferen, spatten naar alle kanten uit elkaar. Een existentieel streven om de stukken werelds tot één grote bol te kunnen vormen, zoals de eindprojectie laat zien.
Die bestaansqueeste drijft en stroomt mee op de gezangen en muziek door het Ensemble Sarband. Zij brengen Arabische en middeleeuwse vrouwelijke gezangen, religieuze composities van vrouwen zoals Hildegard von Bingen.
Alle kunsten zijn goed en noodzakelijk om de chaos in tijd en ruimte te vatten, te omarmen, los te laten. Om de oorsprong, de momentane aanwezigheid, de toekomst oneindig te bevragen. En de pop stond erbij, en keek ernaar.
Info: www.toneelhuis.be
en www.debijloke.be
|
| Dit artikel werd reeds 589 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|