Stevig terrorismetheater met een praatgraag kantje. Verzeten
Jo Jochems en Manoe Frateur voor Luxemburg | 10 Februari 2008 |
Twee clowns storen zich enorm aan al dat gepraat en gelach van tegenwoordig. Ze zien dat het slecht gaat met de wereld en in plaats van salonfeļg het erover te hebben, willen zij actie. Ze gaan, vannacht nog, een daad van verzet plegen en heel het publiek zal die daad volgen. De toeschouwers zullen de ogen openen en ook in actie schieten om de wereld te verbeteren.
Wat die daad van verzet dan precies zal worden, blijft heel lang onduidelijk. Het lijkt alsof de clowns het zelf nog niet goed weten en telkens weer verzeilen in onderlinge discussies en bekvechten. Er wordt weer veel gepraat en weinig gedaan. Ze hebben veel ideetjes maar die blijven bij fantasie en dromerij.
Wanneer uiteindelijk puntje bij paaltje komt en ze zichzelf zullen opblazen voor een betere wereld, voor de schone Juanita, krabbelt een van de vrienden terug. De dood is een brug te ver. Welk onvoorstelbare horreur moet je gezien hebben om de dood als alternatief te zien?
Het slotbeeld is ongelooflijk droef en tegelijk van een intense poetische schoonheid. De clowns, die zich zelf als onbreekbare bubbels beschrijven, staan in een regen van brekende bubbels. (al heb ik me laten vertellen dat er ook een positievere versie bestaat met een stevige glazen bubbel.)
Het decor is eenvoudig maar mooi vormgegeven en het geheel doet eigenlijk wat denken aan Zolderling van Bronks. Jo Jochems en Manoe Frateur zijn twee jonge theatermakers die rechtstreeks, vanuit het hart, het publiek aanspreken in een vette laag humor en groot spel. Ze dromen de wereld beter, hun fratsen wortelen zich in een gezonde frustratie over de grote en kleine problemen buiten de spelvloer. En uiteindelijk worstelen ze nog het meest met elkaar, Jo en Manoe.
Het lijkt alsof het allemaal in een hoog tempo zou moeten gebeuren maar dat daar ontbrak het deze opvoering wat aan. Doordat het energiepeil soms zakt, wil je letterlijk dat ze actie ondernemen en stoppen met fantaseren, suggereren, discussieren of iets dergelijks met eren. Dit eeuwige uitstel klopt volledig in de opzet maar door het ontbreken van scherpte gaat het je als publiek wat vervelen.
Als slotsom blijft het een zeer aangename en pakkende voorstelling, uitermate knap werk van dit aanstormende jong talent.
|
| Dit artikel werd reeds 635 keer gelezen. | auteur(s):Arnaud Deflem |
|