Multimediaal theater met dans en beweging voor peuters en kinderen.
Krokusfestival 2008. Een evaluatie. | 10 Februari 2008 |
Het krokusfestival van het CCHasselt wilde geen 'best of' van familieproducties zijn, maar wilde theatermakers, programmatoren en kinder- , ouders- en grootouderspubliek verwennen met inspirerende producties. Op het moment is het gebruik van video, muziek, computeranimatie én dans een trend in het theater in het algemeen. Maar in het familietheater zijn dans en beweging disciplines die niet zo vaak aan bod komen. En daar wilde men in Hasselt iets aan doen. Met pure dansvoorstellingen, met producties die dans en het multimediale combineerden, en met visueel verteltheater waarin veel beweging zat. Wij gingen kijken, en zagen dat het goed was.
DANS
Nat Gras bracht in coproductie met CCHasselt met Schaapwel een dansproductie voor de allerkleinsten (+2) rond avondrituelen. Een schitterende voorstelling: zie apart verslag.
Het Nederlandse gezelschap De Stilte had in Hasselt de Belgische première van De Kartonbewoners, een dansvoorstelling voor 6+. Mooi is hoe de vier danseressen en een danser constant een spanning weten te behouden. Het begint met een zoektocht naar elkaar (liefde?) en een ontdekking van een klein kartonnen doosje. De vormen en de dans blijven abstract, en stralen een spanning uit. Steeds meer dozen verschijnen. Dan wordt de scène heel concreet. Met de dozen wordt een gezinskamer gebouwd: bank, met vlammende kaarsjes en een open haard met vuurtje. Een grappige verleidingsscène speelt zich daarin af. Dan glijden de kartonnen dozen weer weg onder het grote witte laken, en verschijnen grote dozen. We zien secretaresses aan het werk in kantoren, maar dan gaat de voorstelling weer over in een abstractie over tot elkaar aangetrokken worden. Constant boeiend en fascinerend danstheater.
De Nederlander David Middendorp combineerde dans met animatiefilm en allerlei visuele trucjes. Droomschetsen (+6) begint heel sterk, met een forse dans op de muziek van Requiem for a dream en met leuke gags, waarbij een man eerst virtueel en dan echt verandert in een vrouw die dan op haar beurt grotere borsten wil. Grappig en knap gebracht. Er volgt een ander verhaal over een man die op zoek is naar een relatie, die vindt, zich settelt, maar dan verdwijnt de vrouw en verandert in ding op wieltjes, met een jasje aan, en met zaklampjes als ogen op een bureaulampstaander. En dat ding wordt dan verliefd op de stofzuiger! Animatief en visueel knap gemonteerd, maar het neigt nogal af te glijden naar louter technisch vernuftig amusement. Met een complete sisser loopt de productie af door kinderen op het podium te roepen en een dansje te laten plegen. Dom, stom, dom.
MULTIMEDIAAL
Compagnie Médiane uit Straatsburg bracht IVI sa Vie (5+), een woordloos vertel-figurentheater met kleurrijke overheadprojectie en schimmenspel. Nu de overhead door powerpoint is verdrongen om schemaatjes te projecteren, wordt ze steeds meer creatief en artistiek aangewend. Zoals je vroeger in de jaren '60 en '70 de vloeibare diaprojectie had, zo creëren nu de overheads via transparantjes en andere technieken kleurige, bewegende, vloeiende, botsende, in elkaar overgaande en vooral verrassende beelden. Het publiek zit aan weerszijden van een groot scherm. De ene keer zie je een Pinokkiofiguur in het echt op ontdekkingstocht, de andere keer louter als schimmenfiguur. Al die procedés vloeien in elkaar over en maken het geheel tot een echt beeldende theaterkunst.
Theater Artemis (Nederland) bracht Simmen. (+7), niet direct interdisciplinair multimediaal theater, maar wel bewegingstheater rond een mediaal fenomeen: het game De Sims. Ik moet eerlijk bekennen dat het mij totaal onbekend was, maar uit de reacties van de jonge tieners in het publiek is het een overbekend en geliefd computerspel. Met virtuele personages speel je het echte leven na. De figuren schrijden, bewegen zich mimisch vreemd, en hun statische houdingen en hun maskerachtige gezichtsuitdrukkingen bevreemden, maar Artemis weet die virtuele gamebewegingen schitterend live op de theaterplanken te brengen. De twee actrices en de acteur bewegen door de ruimte die met briefjes (tv, douche, tafel, ….) gemarkeerd is, als tot leven gebrachte poppen die toch van ergens anders uit gemanipuleerd worden. Met of zonder maskers worden de personages getypeerd tot personae. Simmen duurde wat lang, maar werd knap gebracht, met de nodige kritische knipoog.
Minder enthousiast was ik over het Duitse Helios theater. Aangekondigd als poëtisch bewegingstheater met zand en veel humor. Ik zie slechts een oud mannetje in aarde scheppen, daarmee heuveltjes maken, waarop hij wat stenen legt, en nadien worteltjes plant. Daar doet hij heel lang over. Kortom: erg saai. Bonbon/Reckless Sleepers had ook iets met aarde en modder. De festivalcreatie Met mijn hoofd in moest ook een sfeervolle poëtische voorstelling worden vol fantasie en chaos, maar dat mislukt volkomen. Een wazig creationistisch (gemeend of vermeend?) verhaaltje, met vier door een god gemaakte plastic diertjes die op het einde in een papieren bootje naar de mens uit klei varen. Vreselijke tekst, slecht verstaanbaar, met af en toe leuke multimediale en ambachtelijke vormelementen maar die werden eindeloos uitgemolken. Dit was een miskleun, zelfs geen interessante mislukking.
GEEN SPIJT
En waarover was ik nog te spreken? Over Avaar van Theater Froe Froe schrijft collega Arnaud zijn bevindingen, als ook over Verzeten van luxemburg. Van Speeltheater Holland (Niels Holgersson) en Unieke Zaken (De wonderbaarlijke geschiedenis van Betje Bloem) heb ik al veel betere producties gezien. Wederzijds kon met Kweenie vooral door het prachtige poppenspel van actrice Laura de Boer bekoren. Dag Maan van Pantalone kon mij heel erg charmeren. Het is een tien minuten durend kort muzikaal stripverhaal. De violiste speelt live en op twee schermen zien we tekeningen van een jongetje in een bos dat naar de maan kijkt, en ontdekt dat de wereld net iets groter is dan hij ziet. De tekeningen bewegen licht, gaan in elkaar over, zacht en vloeiend, zoals de muziek. Een pareltje van van een woordloze muzikale en visuele vertelling! Gemaakt door Alex Jacobs en Filip Bral. Een te koesteren kleinood dat op elk festival mag, nee, moet te bewonderen zijn!
Geen Spijt van De Vikingen is het ontroerende verhaal van Edith Piaf, de beroemde Franse zangeres die met haar stem en liedjes menig hart wist te beroeren. Het spel, de liedjes, de klanken, de prenten uit het grote boek baden in een melancholische sfeer, zonder dat het zeemzoet wordt. Humor klinkt uit de muziek, de mix van klanken en herkenbare melodietjes. De kleine Edith zet door, en door, tot ze niet meer kan. De Vikingen (met deze keer Bo Spaenc, Geert Waegeman en Thais Scholiers ) weten het gelijknamige mooie prentenboek van Paul Verrept in klanken, muziek en beelden te theatraliseren, en laten heel naturel de jonge toeschouwertjes (+5) het levenslot van de kleine Edith, de zangmus, aanvaarden. Mooi.
Afsluiter was een toonmoment uit Weg van exoreZZIve van de jonge theatermaakster Lieke Benders. Een poëtisch en bijwijlen slapstick spel over weggaan en sterven. Deze eerste aanzet belooft heel veel. In de gaten houden!
Met dit festival hebben programmator Gerhard Verfaillie en zijn ploeg van het CCHasselt bewezen dat dans voor peuters en kleuters en kinderen kàn, en dat we dat moeten stimuleren. Zo kan ook een cross-over van beweging en multimediale middelen tot mooi (kinder)theater leiden. Met echt bevlogen en getalenteerde artiesten moet dat lukken, en kent kindertheater een even grote diversiteit als het volwassentheater. Het onderscheid is niet tussen kinder- en volwassentheater, het verschil dat je moet maken is tussen goed en slecht theater.
|
| Dit artikel werd reeds 884 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|