Aangenaam virtueel vertellen
De Maan, De Jongen | 15 Januari 2008 |
Mensen in kartonnen dozen, mooi gerangschikt volgens leeftijd. Een kleine doos voor de kinderen van 0 tot 10, dan een voor die van 10 tot 20, enzovoorts. Voor die van 30 tot 40 is er een heel grote doos, want daar stappen ook twee echte dertigers uit. Zij stellen zich aan elkaar en aan het publiek voor, geven uitleg over het leven in de doos, en beginnen hun verhaal over Wannes en zijn geit Frieda, kartonnen personages die zich vanuit allerlei dozen ontwikkelen van heel goede tot heel oude vrienden.
Met De Jongen heeft De Maan, na Bal en na Kijk eens wat ik kan weer een frisse productie gemaakt. Scenograaf Paul Contryn heeft het tekstmateriaal van Willem als het ware in dozen gegoten en daaruit kartonnen personages getoverd. Tweedimensionale personages die toch een karakteriële dimensie vertonen, die in leeftijd en opvattingen evolueren, die herkenbare typetjes zijn. Zo is er de mollige doodknuffelende tante, zo is er de Hollandse zakenman die de Belgen toch maar raar vindt, maar er is ook Wannes, die we van baby tot zeer oude man zien evolueren. Niet alleen veranderen zijn kartonnen gezichten, ook qua houding t.o.v. de geit verandert hij. Als hij kind is, is de geit zijn grote speelkameraadje, als jongere en als puber koester hij minder belangstelling, als kersverse vader groeit zijn houding tot de geit evenredig met de liefde voor zijn kinderen, als bejaarde wil hij samen met zijn vrouw nog wat nagenieten en op reis gaan, maar dan vormt de geit een praktisch bezwaar. Hij doet de geit van de hand, maar dat is totaal geen leven, en eind goed al goed, de geit komt terug. Het is een leuk verhaaltje met de nodige kwinkslagen rond al de clichés uit het leven zoals het is, maar het zijn de de vormgeving en het spel die charmeren. Dozen en karton vormen de rode draad in de productie, en dat werkt heel fris. De acteur Ben Vannieuwenhuyse en muzikant Tom Kestens (van de popgroep Lalalover) komen uit de doos, en vertellen pretentieloos en met een relativerende schwung het verhaal. Zij spelen met de kartonnen personages, zij laten ze als schimmen op de dozen verschijnen en als bokkenrijder door de nacht zwieren, zij zingen af en toe een liedje, en Tom Kestens vergroot de sfeer door op verschillende instrumenten te spelen. Vaak worden de klanken dan vermengd met geluiden en melodieën op band. Muzikale en visuele procedés zijn goed gedoseerd en wisselen elkaar af, maken het verhaal helder. De ene keer worden de beelden lekker uitvergroot, de andere keer zijn het louter aanzetjes die dan door de kijker zelf ingevuld kunnen worden. Je hoort stemmen uit dozen, zonder dat getoond wordt wie erin zit. De kijker moet het zich maar inbeelden. Dat suggestieve spel door de twee vertellers en vooral door de scenografie maken deze productie tot een aangenaam uurtje visueel verteltheater.
(de productie wordt aangekondigd voor 4+. Ik zou eerder zeggen voor kinderen vanaf zes jaar.)
Info: www.demaan.be
|
| Dit artikel werd reeds 641 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|